yannidakis – Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

•01/09/2010 • 6 Σχόλια

Αναρτήθηκε στις Χωρίς κατηγορία

yannidakis – ΑΠΟΨΕ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

•31/08/2010 • 1 σχόλιο
TA ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ  ΑΠΟΨΕ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ. ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Αναρτήθηκε στις Χωρίς κατηγορία

yannidakis live – Ο ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

•31/07/2010 • 16 Σχόλια

Καληνωρίσματα. Η παρούσα είναι η τελευταία μου ανάρτηση στο yannidakis live όπως είχα γράψει προ ημερών καθώς από αύριο, 1η Αυγούστου θα απέχω ιστολογικά προετοιμάζοντας τη νέα μου σελίδα την οποία θα σας ανακοινώσω εν καιρώ και θα ξεκινήσει επίσημα τη λειτουργία της 1η Σεπτεμβρίου. Δεν θα ήθελα να κάνω κάποια ανασκόπηση παρά μόνο μια αναδρομή.

Πάνε τέσσερα και πλέον χρόνια όταν τον Μάιο του 2006 άρχισα να βάζω τη νυχτερίδα σε αυτόν τον χώρο. Η ονομασία δεν ήταν δύσκολη καθώς το yannidakis είναι ένα όνομα που με συντροφεύει διαδικτυακά από το 1997! Στην αρχή, δεν ήξερα τι είναι το ιστολόγιο και οι καταχωρήσεις κι έτσι έφτιαχνα και ανανέωνα πολλές λίστες με πολλά περιεχόμενα. Σύντομα άρχισα να στέλνω και να δέχομαι προσκλήσεις φιλίας ξεκινώντας αυτό το αλισβερίσι με πολλούς φίλους.

Θα πάρω το ρίσκο να αναφέρω μερικά ονόματα και θα με συγχωρέσετε αν υπάρχουν άνθρωποι που δε θα αναφερθούν (γι’ αυτό μιλάω για ρίσκο). Τα περισσότερα σχόλια ίσως έχω δεχτεί από την ΜΙΝΑ η οποία αποτέλεσε έμπνευση για πολλά μου κείμενα και έστω και διαδικτυακά στήριξε πολύ ο ένας τον άλλο σε δύσκολες στιγμές.  Δεν μπορώ να μην μιλήσω για τη Sonia με την οποία καταλήξαμε να έχουμε μια άριστη προσωπική σχέση, την JenCat η οποία έδειχνε πάντα να σκέφτεται όπως μια γάτα που βλέπει νυχτερίδες τα βράδια. Η Evelyn μπορεί να μην δραστηριοποιείται πλέον ενεργά, υπήρξε όμως μια από τις πιο δροσερές παρουσίες. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην ΕΛΕΝΗ που μοιραστήκαμε αρκετές στιγμές μεταξύ μας και την katrina που μας ταξίδευε. Δεν μπορώ να ξεχάσω την επικοινωνία με την ΕΛΕΝΑ, την sugar, την Lydia,τη Close In Living, την Βάσω, την Τζωρτζίνα, την ΓΕΩΡΓΙΑ και την ΤΣΟΥΚΝΙΔΙΤΣΑ με τις οποίες προβληματιστήκαμε σε πολλά θέματα και την Aaylita που έχουμε προσωπική επικοινωνία. Σε αυτά τα 4 χρόνια σχεδόν από την αρχή, είχα την τιμή να γνωρίσω ανθρώπους που επικοινωνούμε ως σήμερα όπως η Maria που πάντα προσαρμοζόταν στην σοβαρότητα του κάθε θέματος, τον Αλέξανδρο που αποτελεί μια σταθερά στα spaces με συνεχή παρουσία και την katabran που αποτελεί την πιο πολύπλοκη παρουσία στον χώρο και με την οποία αναπτύξαμε ιδιαίτερες σχέσεις. Σήμερα έχει μετακομίσει όμως οι εμπειρίες μου μαζί της αποτελούν στάμπα σε όλη μου την πορεία. Σύντομα στην πορεία του yannidakis live προστέθηκαν σημαντικές παρουσίες που είχαν καθοριστική θέση στον χώρο. Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω πρώτη την contessina ή το… alter ego μου σε μια πλειάδα σημαντικών θεμάτων. Τον kostasxan που μυρίστηκε νωρίς τους περιορισμούς του χώρου και πλέον αποτελεί μια εξέχουσα παρουσία στο blogspot, μα φυσικά την Annyra η οποία αποτελεί σύμβολο της σελίδας με καθημερινές ουσιαστικές παρεμβάσεις. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω την Ποκαχόντας και την Ελένη του Βιομπαξέ, τον Αχιλλέα και τον Αλέξανδρο που οι κινηματογραφικές κριτικές του αποτελούν σημείο αναφοράς και φυσικά την ΕΙΡΗΝΗ. Θέλω να αναφέρω επίσης τον mario για τις φοβερές του ανησυχίες και την έντονη δραστηριότητά του, καθώς και τον ΦΙΛΟΛΟΓΟ που πλέον δημιουργεί έναν εντελώς διαφορετικό χώρο ενημέρωσης. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω την Veronika που πλέον έχει σταματήσει τη δραστηριότητά μας όμως αποτελούσε συνώνυμο της ποιότητας και ακόμα την msAngel ή Black~Martini για τους πιο νέους, που αποτελεί για μένα την πιο ποιοτική σελίδα στην ιστορία των spaces. Την μεγαλύτερη διαφήμιση του χώρου. Θέλω να ευχαριστήσω παλιούς και νέους για κάθε μήνυμα, κάθε σχόλιο, κάθε επίσκεψη που ήταν για μένα ερέθισμα για περισσότερη προσπάθεια.

Στην ιστορία του yannidakis live είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω πολλά αφιερώματα με θέμα την κοινωνία, την πολιτική, την ψυχαγωγία, τον κινηματογράφο, το περιβάλλον και φυσικά τον Μύθο του Batman. Ενότητες όπως “ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ” που ήταν η πιο πετυχημένη στην ιστορία της σελίδας, αλλά και το αφιέρωμα στην “ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ” (το Ηράκλειο), την “ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΣΩ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ”, αλλά και τις “ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ” και “ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ” που μας ταξίδευαν σε σκοτεινά ή ερωτικά μονοπάτια, αλλά και τα πιο νέα “ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ”, “ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ” νομίζω έδωσαν το στίγμα της δραστηριότητάς μου εδώ, όπως επίσης φρόντισαν να προβληματίσουν με κάθε κείμενο τον κάθε αναγνώστη. Ίσως από τις πιο αναγνωρισμένες ενότητες να ήταν η “καταχώρηση τσι μέρας” με τις μηνιαίες βραβεύσεις ιστολογίων κι εκεί ελπίζω να μην αδίκησα κάποιον.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους σας για την παράλληλη διαδρομή. Η σελίδα αυτή δεν κλείνει, παραδίνει τη σκυτάλη σε κάτι νέο, πιο δημιουργικό, πιο οργανωμένο, έτοιμο να ικανοποιήσει πιο αυστηρές ανάγκες και να ανεβάσει τον πήχη ακόμα πιο ψηλά. Στη νέα μου προσπάθεια έχω ανάγκη από όλους σας γι’ αυτό και ετοιμάζω έναν χώρο που θα σέβεται τον καθένα. Όλες οι ενότητες που υπάρχουν σήμερα μεταφέρονται ή εκσυγχρονίζονται και θα προστεθούν νέες πιο ενδιαφέρουσες.

Δε θα γράψω πως θα μου λείψει κάτι γιατί είμαι βέβαιος πως θα συνεχίσετε να με τιμάτε και να με συντροφεύετε στο ατελείωτο ταξίδι προβληματισμού κάθε μέρα. Από αύριο ζητάω για πρώτη φορά αυτά τα 4 χρόνια, πίστωση ενός μήνα ώστε να προετοιμάσω τη νέα σελίδα κατάλληλα. Τα μεσάνυχτα της 1ης Σεπτεμβρίου θα κάνουμε μαζί τα εγκαίνια του χώρου που θα σας αποκαλύψω ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Οποιοσδήποτε επιθυμεί να λαμβάνει ειδοποιήσεις με τους προβληματισμούς της κάθε ημέρας στη νέα σελίδα, παρακαλώ να μου στείλει ένα μήνυμα με το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο για να συμπεριληφθεί στη λίστα.

Εν καιρώ λοιπόν :[ 

Αναρτήθηκε στις Χωρίς κατηγορία

yannidakis live – FREEVOX

•31/07/2010 • 2 Σχόλια

  

άρθρο 1ο: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ: ΠΡΟΙΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ
Πριν πολλά χρόνια θα αποτελούσε σενάριο επιστημονικής φαντασίας για αμερικανούς σεναριογράφους, όμως η αλήθεια είναι πως το σενάριο είναι αλήθεια από το 2007 οπότε και ο δορυφόρος HELIOS IIB πήρε θέση σε τροχιά γύρω απ’ τη Γη. Η Ελλάδα δεν έχει απλά βαφτίσει την αποστολή (Ήλιος) αλλά αποτελεί βασικό συντελεστή του εγχειρήματος μαζί με τις Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία και Ισπανία. Ο δορυφόρος έχει μεταξύ άλλων κύριο χαρακτηριστικό την στρατιωτική δραστηριότητα, όμως χρησιμοποιείται και επιχειρηματικά. Ένα από τα κυριότερα οφέλη της χώρας μας από την εκμετάλλευση του δορυφόρου αποτελεί η συλλογή φωτογραφιών για κρατικούς ή επιχειρηματικούς σκοπούς, δραστηριότητα που τα προηγούμενα χρόνια γινόταν με την αγορά τους από άλλες χώρες που χρησιμοποιούσαν άλλους δορυφόρους. Η “άγνωστη Ελλάδα” σε αυτόν τον τομέα (ελάτε, παραδεχτείτε πως δεν μας είχατε ικανούς για συμμετοχή σ’ ένα τέτοιο πρόγραμμα) εδώ και λίγο καιρό έχει το προνόμιο να πατάει γερά το στρατιωτικό της πόδι. Πρόκειται για την υπηρεσία Scalp EG που επιτρέπει τον ακριβή εντοπισμό βολής σε μια ενδεχόμενη στόχευση. Πιο αναλυτικά, οι διαχειριστές της υπηρεσίας έχουν πλήρη λεπτομερή εικόνα ενός στόχου ακόμα και σε ένα γραφείο σε ένα στρατόπεδο της τουρκίας. Η βολή μπορεί να μας δώσει πληροφορίες για την ακριβή διαδρομή της βολής η οποία είναι φυσικά κατευθυνόμενη!
Η ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ
Το ζήτημα εδώ δεν το κατά πόσο η Ελλάδα μπορεί να βομβαρδίσει με ακρίβεια έναν εχθρικό στόχο, αλλά το κατά πόσο η χώρα των τόσων προβλημάτων μπορεί να επενδύει στην άμυνα και την τεχνολογία. Θα θυμάστε τον HELLAS SAT ο οποίος είναι ένας ακόμη δορυφόρος ελληνικής προέλευσης και ο οποίος έχει καθαρά τηλεπικοινωνιακή χρήση. Μάλιστα τις υπηρεσίες του πουλάει στην Κύπρο, τη Νότια Αφρική, την Αλβανία και σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής. Ο δορυφόρος «ευθύνεται» για μερικές από τις πιο σύγχρονες υπηρεσίες που παρέχονται σήμερα στην Ελλάδα στην τηλεφωνία με τη μέθοδο του Internet Protocol (IP) και το διαδίκτυο που μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες βιντεοκλήσης και πολλές διαδραστικές υπηρεσίες. Οι υπηρεσίες του HELLAS SAT χρησιμοποιούνται σήμερα στην Ελλάδα σε πολλές επιχειρήσεις με αυξημένες τηλεπικοινωνιακές απαιτήσεις, αλλά και σε και σε κρατικούς οργανισμούς.
ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΘΕΟΥ
Η Ελλάδα συμμετέχει με εξαίρετους επιστήμονες και στο περιβόητο πείραμα CERN. Ο διάσημος επιταχυντής αδρονίων έχει προκαλέσει σάλο θεωριών συνομωσίας και μυστικών κυβερνητικών αποκαλύψεων γύρω απ’ το τι κρύβει στην πραγματικότητα η δράση του. Η σύγκρουση σωματιδίων με σκοπό την αναπαράσταση των συνθηκών που επικρατούσαν κατά τη δημιουργία των πλανητικών συστημάτων ή αλλιώς, Big Bang προχωράει αργά αλλά σταθερά και η Ελλάδα έχει απλώσει πλοκάμια και εδώ. Κορυφαίος όλων ο καθηγητής της Οξφόρδης Εμμανουήλ Τσεσμελής που αποτελεί μέλος του διευθυντικού τμήματος του πειράματος ενώ και ο καθηγητής φυσικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, Χρήστος Ελευθεριάδης αποτελεί βασικό παράγοντα της πρακτικής του πειράματος.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ NASA
Η σημαντικότερη όμως επιστημονική κοινότητα βρίσκεται στις ΗΠΑ και την NASA κι εκεί κατά καιρούς πολλά ονόματα της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας έχουν ακουστεί σε πολλούς κλάδους. Από την φυσική, ως την Αστροφυσική και πάει λέγοντας. Ίσως ο πιο διάσημος εξ αυτών να είναι ο Διδάκτωρ Αθανάσιος Οικονόμου ο οποίος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των επιχειρησιακών δράσεων της NASA αφού είναι υπεύθυνος του σχεδιασμού  του εξοπλισμού που φέρουν τα διαστημόπλοια. Αποστολές στη Σελήνη, τον Άρη, τον Κρόνο «απ’ τα χεράκια μας». Στον οργανισμό της NASA εργάζονται αρκετοί έλληνες επιστήμονες.
Είναι γεγονός πως δεκάδες έλληνες ανά τον κόσμο και ομογενείς μας, δεύτερης ή τρίτης γενιάς αποτελούν μέλη σε μερικά από τα σημαντικότερα ερευνητικά κλιμάκια οιουσδήποτε κλάδου και πολλών επιστημονικών οργανισμών και πανεπιστημίων. Δεν είναι τυχαίο πως στην Ελλάδα υφίσταται ο ΑΙΤ (Athens Information Technology) που μεταξύ άλλων επαινεί και διαδίδει το έργο ελλήνων επιστημόνων ανά τον κόσμο. Είναι άλλωστε γεγονός πως είτε σε κρατικό είτε σε ατομικό επίπεδο, η Ελλάδα παρά τα σοβαρότατα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, είναι κοινά παραδεχτό πως διατηρεί μια εξαιρετικά σεβαστή και διακριτή θέση απέναντι στη διεθνή επιστημονική κοινότητα, δικαιολογώντας –στο μέτρο του δυνατού- τις ελληνικές ρίζες της επιστήμης.
 
άρθρο 2ο: ΑΦΟΡΜΗ ΡΙΖΙΚΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΕΩΣ;
Λένε για το καλοκαίρι πως γενικά προσφέρεται για χαλάρωση σε κάθε τομέα. Συνηθίζεται να υπάρχει λιγότερη πίεση στην εργασία κι όλα φαίνονται να μειώνονται, από το άγχος, μέχρι το… πλήθος των ρούχων. Πολύ διάσημες είναι οι σχέσεις που συνάπτονται το καλοκαίρι. Ο κόσμος βγαίνει περισσότερο, είναι πιο κοινωνικός και ως εκ τούτου έχει περισσότερες πιθανότητες να δημιουργήσει σχέσεις. Σχέσεις φιλικές, γιατί όχι; Το καλοκαίρι όμως ο ερωτισμός εκκρίνεται όσο κι ο ιδρώτας στο σώμα μας και τα φλερτ είναι περισσότερα και πιο έντονα. Κι αν ακόμα η εποχή αυτή αποτελεί ένα διάλειμμα από το σχολείο ή από το άγχος της εργασίας, ο χρόνος είναι αρκετός για πολλά φλερτ ή έναν δυνατό έρωτα. Όνειρα που γίνονται πραγματικότητα. Και ύστερα; Το καλοκαίρι τελειώνει, το ζευγάρι μαζεύεται, φανερώνει την αλήθεια του και επιστρέφει αναγκαστικά στον άσχημο ρυθμό του άγχους και των εκκρεμοτήτων, στον καθένα γκρεμίζεται το όνειρο της σχέσης που είχε χτίσει το καλοκαίρι και αυτό σημαίνει αυτομάτως το τέλος της μικρής, αλλά έντονης σχέσης. Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, χτίζει τη σχέση ανεξάρτητα από την εποχή ή το χρόνο. Ίσως μια σχέση που μπαίνει από νωρίς στην αλήθεια και την πραγματικότητα του καθένα, δοκιμάζεται νωρίς και δίνει έγκαιρα τα διαπιστευτήριά της. Ίσως υστερεί στο ρομαντισμό, στην πρόκληση της ελευθερίας, όμως φροντίζει να καλλιεργεί από νωρίς τις βάσεις για μια σχέση με διάρκεια. Άραγε τι μας καλύπτει εμάς; Τρεις μήνες μπορούν να πραγματοποιήσουν το όνειρο μας κι αν ναι, το ζητούμενο είναι ο εφήμερος ερωτισμός ή το χτίσιμο μιας σχέσης; Εσείς ποια σχέση θα επιλέγατε αυτό το καλοκαίρι;
ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΕ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑΤΕΣ
Κι αν το καλοκαίρι αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για νέες σχέσεις, τότε γιατί να μην μπορεί να σηματοδοτεί την αρχή για πιο ριζικές αλλαγές στη ζωή μας; Το τέλος της “σεζόν” όπως συνηθίζουμε να λέμε αυτήν την περίοδο περίπου προσφέρεται πολλές φορές για απολογισμό της περιόδου που πέρασε για πολλούς. Για άλλους αποτελεί την απαρχή μιας νέας ιδιόμορφης περιόδου όπως είναι οι 3-4 θερινοί μήνες. Εδικά φέτος όμως, πολλοί οικογενειακοί προϋπολογισμοί θα πρέπει να επανεξεταστούν οπότε ας παρουσιάσουμε σήμερα μια πρόταση και μια καθοριστική αλλά ενδιαφέρουσα λύση.
Λύση που πρώτοι προσέφεραν στον εαυτό τους πολλοί συνάνθρωποί μας, αφήνοντας τις πόλεις στις οποίες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν ή στις οποίες μετακόμισαν για σπουδές και ένα καλύτερο αύριο, για να εγκατασταθούν μόνιμα σε χωριά της νησιωτικής ή ηπειρωτικής Ελλάδας. Για να αξιολογήσουμε το εγχείρημα, αρκεί να μελετήσουμε τον τρόπο διαβίωσής τους τότε και τώρα. Προφανώς η πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες (π.χ. υγείας) είναι σημαντική. Η διασκέδαση και η εύρεση εργασίας χαρακτηρίζεται από πλουραλισμό. Οι σπουδές και η πρόσβαση στην πληροφορία και τις εξελίξεις είναι άμεση. Όμως όλα υποβαθμίζονται όταν το βιοτικό επίπεδο υποβαθμίζεται. Οι μετακινήσεις γίνονται αγκάθι κόντρα σ’ όλα τα παραπάνω, ο κόσμος αποξενώνεται και η έννοια του περιβάλλοντος χάνει την ουσιαστική της μορφή στους έντονους ρυθμούς ζωής του ανθρώπου.
Μια εγκατάσταση σε ένα χωριό συνδέει το καλώδιο της διαβίωσης του ανθρώπου με τη φύση. Η εύρεση εργασίας είναι δυσκολότερη και σίγουρα μακριά από τα περισσότερα επιστημονικά πεδία κατάρτισης. Χρήσιμο είναι να υπάρχει περιουσία (σπίτι ή κάποια καλλιεργήσιμη έκταση) και το μόνο που μένει μετά είναι η προσαρμογή στους νέους πιο αργούς, ανθρώπινους ρυθμούς ζωής. Η επαφή με την φύση στην αρχή ξυπνά ρομαντικά ένστικτα, όμως σύντομα ξεκινούν τα πρακτικά προβλήματα όπως είναι ο αποκλεισμός λόγω καιρικών συνθηκών ή περιορισμού των δρομολογίων και οι περιορισμένες επιλογές στο καθετί. Και πάλι όμως, αυτά τα λίγα που υπάρχουν τελικά, είναι αυθεντικά, αληθινά και άμεσα προσβάσιμα.
Έτσι, προκύπτει το δίλημμά για μια νέα αρχή εν μέσω οικονομικής κρίσης. Ίσως είναι το καταλληλότερο καλοκαίρι για να αναλογιστούμε αν αυτό που αναζητούμε είναι μια εφήμερη σχέση λίγων καλοκαιρινών μηνών ή μια πλήρη αναδιάρθρωση της ζωής μας. Δε θα είμαστε οι πρώτοι. Αν μπορέσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο στην άκρη χρησιμοποιώντας το ποδήλατο για τις μετακινήσεις μας, τότε μπορούμε να αφήσουμε την πόλη για να γευτούμε την απλότητα μιας μικρής κοινωνίας. Κι εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: Μια ευκαιρία για μια νέα μόνιμη ζωή θα σας έβρισκε…;

Αναρτήθηκε στις Χωρίς κατηγορία

yannidakis live – ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΙΟΥΛΙΟΥ 2010

•31/07/2010 • 2 Σχόλια

Καλύτερο Iστολόγιο για το μήνα Ιούνιο σύμφωνα με την καθαρά υποκειμενική άποψη που τροφοδοτεί την ενότητα "καταχώρηση τσι μέρας" του yannidakis κάθε μέρα του μήνα, ανακηρύσσεται ο χώρος ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ με 7 καταχωρήσεις που βραβεύτηκαν ως οι καλύτερες της ημέρας για το μήνα που πέρασε!

Σημειώνεται πως η βράβευση αφορά μονάχα την ενότητα ιστολογίων και για τους χώρους τους οποίους επισκέφτηκα.

Παρακάτω παρατίθεται η λίστα των καταχωρήσεων της ημέρας με τον αντίστοιχο σύνδεσμο για τον οποίο βραβεύτηκαν.

  1. Ο.Α.BLOG
  2. Αιτωλία
  3. Antinews
  4. ΤRELO KOUNELI
  5. ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ
  6. City press
  7. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
  8. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
  9. τΑ κουκουβαγιόπαιδΑ
  10. Απλά μέσα- έξω μου ψάχνομαι…
  11. AGIOS GR
  12. ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ
  13. QUALITY
  14. All news
  15. 29-26
  16. LamiaNews
  17. City press
  18. ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΑ ΝΕΑ και ΕΙΔΗΣΕΙΣ
  19. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
  20. Boukitses
  21. e-write
  22. Randstad Blog
  23. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
  24. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
  25. MadWorld Movies
  26. Η άποψη του Vasper
  27. EPIKAIRO
  28. προεδρική δημοκρατία
  29. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
  30. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Επόμενη βράβευση για τον μήνα Αύγουστο δεν θα υπάρξει, παραδίδοντας τιμής ένεκεν το βραβείο στο yannidakis live για την τετραετή του παρουσία στο χώρο. Ενώ η επόμενη βράβευση για τον μήνα Σεπτέμβριο αυτήν την φορά θα γίνει από την νέα σελίδα μου όπως θα σας ανακοινώσω εν καιρώ :[ 

 

Αναρτήθηκε στις Χωρίς κατηγορία

yannidakis live ‘καταχώρηση τσι μέρας’ – ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

•31/07/2010 • Σχολιάστε
ΕΙΣΤΕ ΟΤΙ ΠΟΛΕΜΑΤΕ
 
Βαρέθηκα να σιωπώ στην βλακεία που δέρνει τους «αντάρτες πόλης» και σε όποιον ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι δικαίωση…ο Σωκράτης Γκιόλιας όσο και να θέλουν να τον παρουσιάσουν ελέφαντα δεν ήταν…ακόμα όμως και αν ήταν, στα όνειρα κάποιου τρομοκράτη, θα ήταν γιατί το σύστημα το επέτρεψε…και δυστυχώς το σύστημα το φτιάχνουμε εμείς ή το ανεχόμαστε στην καλύτερη, που αυτό όμως μας κάνει συνένοχους. Το μόνο που καταφέρατε είναι μια οικογένεια να πνιγεί στην θλίψη, στην ορφάνια και στην οργή. Στην θέση του, στο όποιο γραφείο σε μια εβδομάδα θα είναι άλλος.
Οι δημοσιογράφοι δεν είναι ο εχθρός ούτε η πηγή του κακού, από τον καλύτερο στον χειρότερο…για την ακρίβεια αν δεν ήταν αυτοί τα πράγματα θα ήταν χειρότερα και τα γράφω εγώ που δεν είμαι δημοσιογράφος αλλά σαν σκηνοθέτης ενημερωτικών εκπομπών έχω δουλέψει σχεδόν με όλους … η πηγή του κακού είναι ότι τα συμφέροντα απέκτησαν ΜΜΕ άρα οι δημοσιογράφοι ή στην καλύτερη θα πρέπει να πνίγουν θέματα που ταράζουν τα νερά ή………
. στην χειρότερη η ματιά τους να συμβαδίζει με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ή σαν εξαίρεση στον κανόνα να δουλεύεις στο STAR και να σε ενδιαφέρει ποιες μέρες έχει περίοδο η Πετρούλα. Στις πρώτες δύο όμως περιπτώσεις ο δημοσιογράφος είναι μια καλοπληρωμένη ή στην πλειονότητα κακοπληρωμένη, επαγγελματία εταίρα που κάνει όποια στάση της ζητάνε…δεν είναι θύτης ή για την ακρίβεια είναι όσο θύτης είσαι και εσύ ή εγώ ή ο γιατρός που σου δίνει μεν σχετικό φάρμακο (είδηση) αλλά από όποια εταιρία παίρνει τα περισσότερα ή από όποια έχει σύμβαση το νοσοκομείο που τον ταΐζει, φταίει μόνο αυτός ή και εγώ σαν κοινωνία που δεν έκανα τίποτα να το αποτρέψω;
Με λίγα λόγια οι δημοσιογράφοι δεν είναι ο εχθρός…αλλά ο κακός μας εαυτός…που καταφέραμε από τέταρτη εξουσία να γίνει παραμάγαζο της εξουσίας με ότι φίμωση συνεπάγεται … φταίμε που ανεχτήκαμε στην δεκαετία του 90 την λεγόμενη κομματική δημοσιογραφία που σιγά σιγά αφού στα κόμματα μπήκαν οι επιχειρηματίες, αυτό άμεσα επηρέασε και την κομματική δημοσιογραφία που από κομματική έγινε δημοσιογραφία σκοπιμοτήτων. Με σκοπό να χρησιμεύει από μοχλό πίεσης στην πολιτική σκηνή μέχρι εργαλείο εντυπώσεων του όποιου Κυβερνητικού εκπροσώπου ή της όποιας εξουσίας .
Σκοτώνετε δημοσιογράφους ενώ εσείς φταίτε με την ανοχή σας τόσα χρόνια σε ότι σκότωσε την πραγματικά μαχόμενη δημοσιογραφία … τους έχετε σκοτώσει άρα δύο φορές την μια με την ανοχή σας τους έχετε επιβάλλει εργασιακή σχέση με τα συμφέροντα και μετά επειδή εκφράζουν τα συμφέροντα τους σκοτώνετε και κυριολεκτικά … η ανοχή σας-μας φταίει για όλα … αλλά ως γνήσιοι υποκριτές πάντα φταίει ο άλλος … ΕΙΣΤΕ ΟΤΙ ΠΟΛΕΜΑΤΕ δεν φταίει ο μπάτσος ούτε ο δημοσιογράφος ούτε ο υπουργός … ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ … θέλει δύο το βάλς!
Τρομοκρατία δεν σημαίνει ανταρσία ούτε επανάσταση αλλά η υποκρισία της μη ανάληψης ευθυνών που αντιστοιχεί σε όλους μας και απλά κοινό έγκλημα.
 

οι απόψεις που εκφράζονται δε συμφωνούν ή εκφράζουν το yannidakis live. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από κριτήρια

Αναρτήθηκε στις Χωρίς κατηγορία

yannidakis live – ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ: ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

•31/07/2010 • 1 σχόλιο
 
Μια φορά σε έναν καιρό σε ένα τοπικό σχολείο της πόλης τα παιδιά ονειρεύονταν ένα καλύτερο αύριο. Παντού γύρω τους άκουγαν για το πως τα πράγματα θα είναι δύσκολα όταν μεγαλώσουν. Το πρότυπο των γονιών τους με μια καλή δουλειά και οικογένεια θα ήταν πολύ μακρινό για εκείνα. Όμως ο Λευτέρης ονειρευόταν την Ιουλία κι εκείνη ως το πιο ντροπαλό κορίτσι του σχολείου αρκούνταν στο να του στέλνει χαμόγελα ελπίδας.
 
Οι δυο τους μιλούσαν αρκετά στο σχολείο, η Ιουλία ήταν πολύ καλή μαθήτρια κι ο Λευτέρης ένα πολύ καλό παιδί. Δε θα έλεγε κανείς πως ξεχώριζαν από τα υπόλοιπα παιδιά, όμως σίγουρα οι δυο τους είχαν μια ξεχωριστή επικοινωνία. Ήταν συμμαθητές για πολλά χρόνια μέχρι που έφηβοι έζησαν ο ένας τον άλλο να μεγαλώνουν και να αποκτούν περισσότερα ενδιαφέροντα. Δεν ήταν όμως τόσο απλά τα πράγματα γιατί η Ιουλία είχε αυστηρούς γονείς και οι έξοδοι της ήταν περιορισμένοι και με αυστηρή επίβλεψη. Ο Λευτέρης δεν ήταν άγνωστος στην οικογένειά της όμως είχε λάβει το μήνυμα πως… “μπορεί να κοιτάει, αλλά όχι ν’ αγγίζει”.
 
Αυτό δεν τον εμπόδιζε ποτέ να προσεγγίζει την Ιουλία. Συχνά οι δυο νέοι βρισκόντουσαν μαζί με αφορμή το διάβασμα, μια ταινία στον κινηματογράφο, μια ωραία εκδήλωση του πολιτιστικού συλλόγου. Ο Λευτέρης φρόντιζε σε κάθε ευκαιρία να δείχνει στην Ιουλία πως ήταν ερωτευμένος κι εκείνη αποκλείεται να μην το είχε καταλάβει. Άλλωστε παντού τριγύρω τους οι νέοι δημιουργούσαν έρωτες, τους χαλούσαν και ξανά απ’ την αρχή. “Άραγε νοιώθουν σαν εμένα” μονολογούσε ο Λευτέρης και συνεχώς έψαχνε την αφορμή να ξετυλίξει τα συναισθήματα του στην Ιουλία. Όμως αν όλα ήταν ιδέα του; Τα χαμόγελα, τα πειράγματα, ήταν όλα απλά δείγματα μια καλής φιλικής σχέσης; Θα τα χαλούσε όλα στο όνομα μιας χαζής ερωτικής εξομολόγησης;
 
Κι έτσι ο δειλός Λευτέρης συνέχιζε να ονειρεύεται την Ιουλία κι εκείνη να του χαμογελά τυραννικά ώσπου έφτασε η εποχή για την μεγάλη δοκιμασία των μαθητών. Τις εξετάσεις για κάποιο κολλέγιο, για την επίτευξη ενός μεγάλου στόχου.
– "Λευτέρη έχεις σκεφτεί που θέλεις να σπουδάσεις;
– Εσύ;
– Δεν ξέρω. Σε κάποια μεγάλη πόλη ίσως.
– Κι εγώ". Έλεγε ο Λευτέρης σκεφτόμενος πως το μόνο που ήθελε ήταν να είναι μαζί της
Το αύριο δεν άργησε να έρθει και οι δυο φίλοι ξεκίνησαν τις διακοπές του καλοκαιριού με την αγωνία των αποτελεσμάτων. Ο Λευτέρης στο όνομα της ελπίδας του ότι οι δυο τους θα μετακόμιζαν σε κάποια μεγάλη πόλη για σπουδές, καταπίεσε κάθε του επιθυμία για να ανοίξει στην Ιουλία την καρδιά του. Τα πράγματα όμως ήταν αρκετά μακριά απ’ όσο υπολόγιζε. Κανένα από τους δύο δεν κατάφερε να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο, άλλωστε οι προνομιούχοι για φέτος ήταν ελάχιστοι. Η απογοήτευση των παιδιών για το μέλλον και ο φόβος για την ανακοίνωση στους γονείς ήταν μεγάλος. Η οικογένεια του Λευτέρη αποφάσισε να τον στείλει στο εξωτερικό για σπουδές, όμως ο αυστηρών αρχών πατέρας της Ιουλίας αποφάσισε πως η αποτυχία ήταν και το αποτέλεσμα της ζωής της. Έτσι την ανάγκασε να βρει μια δουλειά χωρίς μια ευκαιρία για άλλες σπουδές.
 
Ο Λευτέρης σύντομα προσαρμόστηκε σε μια νέα πραγματικότητα, μακριά από τους φίλους του, μα πολύ περισσότερο μακριά από το όνειρό του, την Ιουλία. Η προσωπικότητα του ξεχώρισε και έγινε δημοφιλής ανάμεσα στις νέες του παρέες. Οι γυναίκες δεν ήταν πια κάτι τόσο πολύπλοκο και όσα εκείνος ονειρευόταν το χαμόγελο της Ιουλίας τόσο οι συμφοιτήτριες του τον προσέγγιζαν απειλητικά. Δεν πέρασαν πολλά έτη για να αποκτήσει ο Λευτέρης τις πρώτες του σχέσεις, ποτέ όμως δεν ξέχασε το απωθημένο του. Ποτέ όμως δεν επικοινώνησε μαζί της. Φοβόταν τόσο να σηκώσει το τηλέφωνο ο πατέρας της, ίσως τον κατηγορούσε για την αποτυχία της κόρης του. Ο Λευτέρης σκεφτόταν την Ιουλία ακόμα κι όταν έκανε έρωτα με άλλες κοπέλες.
 
Στο μεταξύ η Ιουλία είχε καταφέρει να γίνει γραμματέας σε ένα γραφείο διοίκησης και συμβουλευτικών επιχειρήσεων στην πόλη. Τα λεφτά δεν ήταν πολλά όμως το ότι κατάφερνε να ξεφεύγει κάθε μέρα από την γειτονιά της, την γέμιζε ευχαρίστηση. Ο Νώντας ήταν οδηγός της εταιρείας και γνωστός της οικογένειας της. Ο λόγος του είχε βοηθήσει για να προσληφθεί η Ιουλία και τώρα που τα ωράριά τους ταίριαζαν την έφερνε στη δουλειά και την γυρνούσε σπίτι. Δεν της άρεσε το ότι ήταν της γειτονιάς όμως ήταν πάντα πολύ καλός μαζί της.
– “Σε βάζω σε τόσο κόπο κάθε μέρα βρε Νώντα”
– “Όσο σε βλέπω να χαμογελάς δεν υπάρχει κόπος. Χαιρέτα μου τον πατέρα σου” Η Ιουλία με ένα χτιστό χαμόγελο γύρισε κι εκείνη τη μέρα στο σπίτι.
 
Είχαν περάσει πέντε ή έξι χρόνια και ο Λευτέρης κατάφερε να τελειώσει τις σπουδές του στη Διοίκηση Επιχειρήσεων οπότε και αποφάσισε να γυρίσει πετυχημένος στην οικογένεια του απλά και μόνο για να ξεκινήσει από κει την εύρεση εργασίας, χορτασμένος από εμπειρίες, σε σπουδές και γυναίκες.
Η άφιξη του βρήκε τους περήφανους γονείς συγκινημένους, ο ίδιος όμως είχε πάντα μια εκκρεμότητα στο βάθος του μυαλού του. Πέρασε αρκετές ημέρες στις οποίες  συναντούσε παλιούς φίλους, όμως σε κανέναν δεν άνοιξε θέμα για την Ιουλία. Περίμενε να μάθει για εκείνην από αλλού. Μέχρι τότε συνέχιζε να βγαίνει με τους παλιόφιλους απ’ το σχολείο. “Ρε συ; Εσύ δεν σπούδασες διοίκηση; Να ρωτήσουμε τον Νώντα που δουλεύει οδηγός σε μια τέτοια εταιρεία. Δεν ξέρω λεπτομέρειες, αλλά κάτι τέτοιο κάνει. Αυτός θα σε βοηθήσει. Τον θυμάσαι τον Νώντα έτσι; Αυτός παντρεύεται την… πως την λένε, που κάνατε παρέα στο σχολείο;” – “Την Ιουλία”; ρώτησε ο Λευτέρης που μόλις είχε ασπρίσει ολόκληρος. – “Μπράβο, την Ιουλία. Μαζί δουλεύουνε”.
 

Ο Λευτέρης έντρομος βρήκε πληροφορίες για την εταιρεία και έκανε τα χαρτιά του για την δουλειά αυτή. Με τέτοιο βιογραφικό δύσκολα θα του απαντούσαν αρνητικά κι έτσι σε χρόνο μηδέν ο Λευτέρης έγινε στέλεχος της εταιρείας. Εκεί ήταν που πρωτοσυνάντησε την Ιουλία.
– “Ήξερα ότι έχεις έρθει, αλλά δεν ήξερα γιατί δεν ήρθες να με βρεις” του είπε με ένα αόριστο ύφος.
– “Έμαθα ότι παντρεύεσαι και δεν ήθελα να…” ψέλλισε ο Λευτέρης.
– “Να, τι; Τι σημασία έχει; Θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω στον Νώντα. Έχουμε τόσα να θυμηθούμε!” Είπε κάπως ειρωνικά η Ιουλία.
– “ή να ξεχάσουμε” ψιθύρισε εκείνος,
– “Τι είπες;” ρώτησε δυναμικά η φίλη του.
– “Τίποτα. Θα χαρώ να τον γνωρίσω”. Κάτι μόλις είχε διαλυθεί στον Λευτέρη. Ίσως ήταν τα όνειρά του. Ίσως.

Και η συνάντηση δεν άργησε να γίνει. Ο Νώντας ήταν ένας καλός τύπος. Όσο κι αν ήθελες να τον μισήσεις, δεν μπορούσες. Ήταν αμοιβαίο. Ο Νώντας προσκαλούσε συνέχεια τον Λευτέρη σε ότι κι αν έκανε. Έβγαιναν για ποτό, για μπάλα, για διασκέδαση. Άλλοτε μόνοι τους, άλλοτε με την Ιουλία. Εκείνη προσπαθούσε να ερμηνεύσει την παρέα των δύο αντρών, ο Λευτέρης όμως ένοιωθε ότι την απολάμβανε. Είχε αφήσει πίσω του την Ιουλία;

Πέρασε αρκετός καιρός έτσι. Λευτέρης και Νώντας ήταν πλέον δυο καλοί φίλοι. Το βράδυ μάλιστα ο Λευτέρης ήταν καλεσμένος στο σπίτι του ζευγαριού για λίγες ώρες χαλάρωσης στην βεράντα. Ο Λευτέρης έφτασε σπίτι πολύ χαλαρός πλέον με τους δυο τους.
– “Ήταν απ’ τη δουλειά. Χρειάζονται το υπηρεσιακό αυτοκίνητο για ένα δρομολόγιο. Πρέπει να πάω και θα γυρίσω αύριο. Εσείς καθίστε” είπε ο Νώντας κρατώντας το τηλέφωνο.
– “Θέλεις να έρθω για παρέα”; πρότεινε πρόθυμος ο Λευτέρης.
– “Όχι ρε. Πείτε τα εσείς και τα λέμε αύριο” απάντησε βιαστικά ο Νώντας κι έφυγε.

Τώρα ο Λευτέρης και η Ιουλία κάθονταν σιωπηλοί στη βεράντα. Τυχαία αντάλλασσαν βιαστικές ματιές όμως έδειχναν να απολαμβάνουν την βραδινή ησυχία. Ο Λευτέρης τώρα άρχισε να κοιτά πιο επίμονα την Ιουλία σα να προετοίμαζε κάτι. Ναι, ήθελε να της μιλήσει.
– “Ξέρεις…” ξεκίνησε τελικά να λέει.
– “Μην το αρχίσεις. Δε θα καταλήξει καλά. Πες κάτι άλλο ή φύγε” τον πρόλαβε εκείνη
– “..όμως δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο. Το μόνο που σκέφτομαι είναι τα χρόνια που άφησα να περάσουν και πόσο αυτά με βασανίζουν”. Η Ιουλία πολύ σκεπτική προσπάθησε να απαντήσει, όμως ο Λευτέρης που την είχε πλησιάσει έκλεισε απαλά με το δάχτυλο του τα χείλη της και προσπάθησε να την φιλήσει. Εκείνη αρχικά δεν αντιστάθηκε και χωρίς να αντιδρά τον άφησε να την φιλά χωρίς εκείνη να κινεί τα χείλη της. Σε δευτερόλεπτα είχε αποτραβηχτεί “…όμως Λευτέρη τώρα είναι αργά. Τώρα είναι πολύ αργά. Δεν ήμουν σίγουρη όμως αισθανόμουν αυτόν τον έρωτα από μικρή. Ήταν στο χέρι σου να κάνεις κάτι γι’ αυτό κι εσύ άφησες να χωριστούμε για να έρθεις μετά από χρόνια να ζητήσεις τι; Να είναι όλα όπως παλιά; Επειδή εσύ τώρα είσαι διαθέσιμος; Λυπάμαι, αλλά πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου ότι δε γίνεται πια. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ” ξέσπασε σε έντονο ύφος η Ιουλία και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα για να τον συνοδεύσει στην έξοδο. Όπως κι έγινε.

Ο Λευτέρης έφυγε μεθυσμένος από τη γεύση των χειλιών της και ζαλισμένος από τα λόγια της. Εκείνη έμεινε στη βεράντα ως το ξημέρωμα. Ανίκανη για οποιαδήποτε κίνηση της είχαν πέσει οι τιράντες μένοντας γυμνόστηθη και ιδρωμένη από την καυτή και βασανιστική βραδιά μέχρι που ο θόρυβος μιας νυχτερίδας την ξύπνησε απ’ το λήθαργο.
 
Ο Λευτέρης αραίωσε πολύ από τη ζωή του Νώντα. Αν και εκείνος τον καλούσε συχνά σπίτι ή έξω για διασκέδαση αυτός συνήθως απέφευγε ευγενικά τις προσκλήσεις. Η επίσημη δικαιολογία του ήταν μια καινούρια γνωριμία που είχε. Μόνο τότε ο Νώντας καταλάβαινε κλείνοντάς του το μάτι. Υπήρχαν φορές που μετά τη δουλειά έβγαιναν για λίγο, όμως με την Ιουλία είχαν συναντηθεί ελάχιστες φορές, για ελάχιστο χρόνο με ελάχιστα λόγια.
 
Δεν είχαν περάσει πολλές ημέρες από τότε, όταν ο Νώντας περιχαρής έφερε στην εταιρεία τα προσκλητήρια του γάμου. Αφού τα μοίρασε σε όλους τους κάλεσε για μια μπύρα εκεί κοντά στη δουλειά αμέσως μόλις σχολούσαν. Κανείς δε θα μπορούσε να αρνηθεί έστω για λίγο. Ούτε ο Λευτέρης. Ούτε καν η Ιουλία. Η παρέα ήταν μεγάλη και η Ιουλία έδειχνε ευτυχισμένη. Ο Λευτέρης όμως δεν ήταν πεπεισμένος. Την κοιτούσε επίμονα προσπαθώντας να υποκλέψει στο βλέμμα της μια αφορμή για να σκεφτεί πως κάτι δεν πάει καλά μαζί της. Μια σπίθα για μια φωτιά που ο ίδιος πριν χρόνια είχε σβήσει. Δεν τα κατάφερε. Κι όχι μόνο αυτό. Τα βλέμματά τους αυτή τη φορά δεν διασταυρώθηκαν ούτε μία φορά. Αυτό ήταν. Η επόμενη φορά που αναγκαστικά θα ξαναβλεπόντουσαν θα ήταν στο γάμο της, εκεί που ο Λευτέρης θα την προσέγγιζε για να της ευχηθεί. Να της ευχηθεί τί, άραγε;
 
Η μέρα έφτασε. Και ο κόσμος είχε ήδη φτάσει στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας περιμένοντας τη νύφη. Ο Λευτέρης δεν ήταν εκεί, αλλά ποιός θα το πρόσεχε αυτό εκείνη τη στιγμή; Σίγουρα όχι η Ιουλία. Η οποία τελικά έφτασε με τον κόσμο να χειροκροτεί για την πολύ όμορφη στιγμή των δύο νέων. Ήταν όλα υπέροχα. Το ζευγάρι θα παντρευόταν σε ένα ανοιχτό ‘ξωκλήσι το οποίο ήταν στολισμένο ονειρικά από τα πρώτα βήματα της νύφης στο σημείο που το αυτοκίνητο θα την άφηνε, έως ψηλά το γραφικό καμπαναριό με όμορφες ροζ κορδέλες.
 
Η νύφη έκανε τα πρώτα βήματα και ο πατέρας της την παρέδωσε στον Νώντα χαμογελώντας. Οι δυο τους πλησίασαν το βήμα ‘μπρος στον ιερέα. Η Ιουλία έτρεμε και το ιδρωμένο της χέρι έκανε το Νώντα να της δώσει ένα πεταχτό… …δεν πρόλαβε για τίποτα. Ο κόσμος πίσω τους άρχισε να φωνάζει πανικόβλητα. Κοίταξαν ψηλά. Ένας άντρας κρεμόταν από τις ροζ κορδέλες στο καμπαναριό. Ήταν ο Λευτέρης.
 :[
 

Αναρτήθηκε στις ΜΥΘΟΣ yannidakis

yannidakis live παρασκευής – ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ: ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ ΟΝΕΙΡΟ (μέρος 5/5)

•30/07/2010 • 1 σχόλιο

 

Ο Λευτέρης αραίωσε πολύ από τη ζωή του Νώντα. Αν και εκείνος τον καλούσε συχνά σπίτι ή έξω για διασκέδαση αυτός συνήθως απέφευγε ευγενικά τις προσκλήσεις. Η επίσημη δικαιολογία του ήταν μια καινούρια γνωριμία που είχε. Μόνο τότε ο Νώντας καταλάβαινε κλείνοντάς του το μάτι. Υπήρχαν φορές που μετά τη δουλειά έβγαιναν για λίγο, όμως με την Ιουλία είχαν συναντηθεί ελάχιστες φορές, για ελάχιστο χρόνο με ελάχιστα λόγια.

Δεν είχαν περάσει πολλές ημέρες από τότε, όταν ο Νώντας περιχαρής έφερε στην εταιρεία τα προσκλητήρια του γάμου. Αφού τα μοίρασε σε όλους τους κάλεσε για μια μπύρα εκεί κοντά στη δουλειά αμέσως μόλις σχολούσαν. Κανείς δε θα μπορούσε να αρνηθεί έστω για λίγο. Ούτε ο Λευτέρης. Ούτε καν η Ιουλία. Η παρέα ήταν μεγάλη και η Ιουλία έδειχνε ευτυχισμένη. Ο Λευτέρης όμως δεν ήταν πεπεισμένος. Την κοιτούσε επίμονα προσπαθώντας να υποκλέψει στο βλέμμα της μια αφορμή για να σκεφτεί πως κάτι δεν πάει καλά μαζί της. Μια σπίθα για μια φωτιά που ο ίδιος πριν χρόνια είχε σβήσει. Δεν τα κατάφερε. Κι όχι μόνο αυτό. Τα βλέμματά τους αυτή τη φορά δεν διασταυρώθηκαν ούτε μία φορά. Αυτό ήταν. Η επόμενη φορά που αναγκαστικά θα ξαναβλεπόντουσαν θα ήταν στο γάμο της, εκεί που ο Λευτέρης θα την προσέγγιζε για να της ευχηθεί. Να της ευχηθεί τί, άραγε;

Η μέρα έφτασε. Και ο κόσμος είχε ήδη φτάσει στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας περιμένοντας τη νύφη. Ο Λευτέρης δεν ήταν εκεί, αλλά ποιός θα το πρόσεχε αυτό εκείνη τη στιγμή; Σίγουρα όχι η Ιουλία. Η οποία τελικά έφτασε με τον κόσμο να χειροκροτεί για την πολύ όμορφη στιγμή των δύο νέων. Ήταν όλα υπέροχα. Το ζευγάρι θα παντρευόταν σε ένα ανοιχτό ‘ξωκλήσι το οποίο ήταν στολισμένο ονειρικά από τα πρώτα βήματα της νύφης στο σημείο που το αυτοκίνητο θα την άφηνε, έως ψηλά το γραφικό καμπαναριό με όμορφες ροζ κορδέλες.

Η νύφη έκανε τα πρώτα βήματα και ο πατέρας της την παρέδωσε στον Νώντα χαμογελώντας. Οι δυο τους πλησίασαν το βήμα ‘μπρος στον ιερέα. Η Ιουλία έτρεμε και το ιδρωμένο της χέρι έκανε το Νώντα να της δώσει ένα πεταχτό…
…δεν πρόλαβε για τίποτα. Ο κόσμος πίσω τους άρχισε να φωνάζει πανικόβλητα. Κοίταξαν ψηλά. Ένας άντρας κρεμόταν από τις ροζ κορδέλες στο καμπαναριό. Ήταν ο Λευτέρης.

:[ 

Αναρτήθηκε στις ΜΥΘΟΣ yannidakis

yannidakis live ‘καταχώρηση τσι μέρας’ – ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΠΕΜΠΤΗΣ

•30/07/2010 • Σχολιάστε
Παραμένω απαισιόδοξη

Είμαι από αυτούς που έμειναν χωρίς βενζίνη. Ωστόσο για διάφορους λόγους και ανεξαρτήτως το αν τα αιτήματα των φορτηγατζήδων είναι δίκαια ή άδικα δεν καταφέρομαι κατά της κινητοποίησης τους για διάφορους λόγους.
Πρώτον γιατί είναι αναμενόμενο οι όποιοι επαγγελματίες να υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους, ειδικά όταν τα έχουν πληρώσει χρυσά.
Δεύτερον γιατί η συγκεκριμένη κυβέρνηση λειτουργεί εξαρχής ως κουτοπόνηρη χωριάτα κοροϊδεύοντας, λέγοντας ψέματα και πετώντας τα νομοσχέδια το ένα μετά το άλλο την πιο ακατάλληλη στιγμή, ώστε σε περίπτωση μίας καθόλα αναμενόμενης απεργίας να εξαγριωθεί ο κόσμος. Έτσι έγινε και με το νομοσχέδιο για την Παιδεία που κατατέθηκε πριν τις Πανελλήνιες. Έτσι γίνεται και τώρα.
Επιπλέον ενώ είθισται να ενημερώνονται τα συνδικάτα για τα νομοσχέδια πριν αυτά κατατεθούν και να υπάρχει διάλογος, η νέα δικτατορική διακυβέρνηση κάνει το κορόϊδο, τους γράφει όλους και συνεχίζει ακάθεκτη. Μετά κάνει την έκπληκτη και την δυσαρεστημένη όταν υπάρχουν διαμαρτυρίες.
Αυτή δεν είναι σοβαρή πολιτική. Αυτοί δεν είναι σοβαροί πολιτικοί.
Μήπως θα μπορούσαν να μας ……….
πούνε για πόσο καιρό θα συνεχίζεται αυτή η ιστορία; Μήπως μπορούν να μας πούνε τί είδους δημοκρατία είναι αυτή; Μήπως τέλος πάντων να καταργηθούν και οι απεργίες να μην χαλάει την ζαχαρένια του και ο Καψής και ο κάθε Καψής και του ανεβαίνει η πίεση πάνω στην προσπάθεια να πείσει τον κόσμο πόσο κακό πράγμα είναι να κάνει ο κάθε επαγγελματικός κλάδος απεργία;
Σαφώς υπάρχει ταλαιπωρία και ζημιά για άλλες επαγγελματικές ομάδες που δεν φταίνε σε τίποτα. Καλό ωστόσο θα ήταν να μην βλέπουμε τον άλφα ή τον βήτα επαγγελματία ως το μαύρο πρόβατο, αλλά την ομάδα ηλιθίων που μας κυβερνάει μετά της Αντιβασιλείας, οι οποίοι έχουν βαλθεί να μας αλλάξουν σε χρόνο dt. Δεν γίνονται αυτά. Ο κόσμος δεν είναι στατιστικά νουμεράκια. Μία κοινωνία δεν μπορεί να αφομοιώσει τόσες αλλαγές, δίκαιες ή άδικες, μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Κράτος δεν γίνεσαι από την μία ημέρα στην άλλη. 180 χρόνια πέρασαν και ακόμη δεν προσεγγίσαμε καν την έννοια της δημοκρατίας και του Κράτους. Γιατί εάν την είχαμε προσεγγίσει δεν θα βρισκόμασταν σήμερα εδώ που είμαστε. Άσε που δεν θα κυβερνιόμασταν από κληρονόμους και λοιπούς αποτυχημένους τυχοδιώκτες.
Εάν λοιπόν 180 χρόνια δεν ήταν αρκετά όπως φαίνεται για να γίνουμε Κράτος, γιατί υπάρχει σε μερικούς η διάχυτη αισιοδοξία πως τώρα θα γίνουμε;
Εγώ γιατί παραμένω απαισιόδοξη τόσο για την μέθοδο όσο και για το αποτέλεσμα;

Αναρτήθηκε στις Χωρίς κατηγορία

yannidakis live πέμπτης – ΕΣΥ ΘΑ ΕΒΑΖΕΣ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΟΥ;

•29/07/2010 • 10 Σχόλια

Καληνωρίσματα. Οποιοσδήποτε βρίσκεται αυτήν τη στιγμή ενώπιον αυτού του κειμένου υποθέτω πως αγαπά το διαδίκτυο, τις υπηρεσίες και τις δυνατότητές του, μια από τις βασικότερες των οποίων είναι η ελευθερία της έκφρασης. Και ας μην πάμε μακριά, μελετώντας τα ιστολόγια μέσα από τα οποία μπορεί ο καθένας να εκφράζεται για διάφορα θέματα δίνοντας “βήμα” και στους αναγνώστες του μέσα από τα σχόλια και όλα υπό το πέπλο της ανωνυμίας, άλλοτε χωρίς κανένα διακριτικό κι άλλοτε με ένα παρατσούκλι ή μία κωδική ονομασία.

Μεγάλες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες από διάσημες εφημερίδες όπως οι New York Times, οι Washington Post σταμάτησαν να δέχονται ανώνυμα σχόλια υποχρεώνοντας τους χρήστες να γράφουν τα ονόματά τους. Νωρίτερα είχαν διαπιστώσει πως πολλά σχόλια ήταν σκληρά, ρατσιστικά ή προσβλητικά και πέρα από κάθε κανόνα δεοντολογίας. Μα, κάτι τέτοιο δεν εξυπηρετεί την ελευθερία του λόγου! Έτσι, μετά την αλλαγή κανονισμών διαπίστωσαν ελάχιστη πτώση στα σχόλια των κειμένων τους ενώ τα οι σχολιαστές χρησιμοποιούσαν καλύτερα επιχειρήματα, περισσότερο πολιτισμένο λεξιλόγιο. Πέτυχαν τον σκοπό τους;

Ναι, τον πέτυχαν. Γιατί είναι αλήθεια πως όταν περιηγείται κανείς ιστολόγια πολιτικού περιεχομένου εκτός από άσεμνες φράσεις μπορεί να διαβάσει και ανυπόστατες κατηγορίες χωρίς καμία βάση που απλά δυναμιτίζουν τον διάλογο που επιχειρεί ο διαχειριστής του blog και δημιουργούν εντυπώσεις του “τζάμπα μάγκα” που δρα μόνο εκ του ασφαλούς. Άλλωστε θεωρώ αδιανόητο για κάποιο χώρο που φιλοδοξεί να έχει χαρακτήρα ενημερωτικό, να παραμένει ανώνυμος. Ο καθένας πρέπει να έχει την ευθύνη της είδησης που δημοσιεύει και ο κάθε επισκέπτης απαιτεί να ενημερώνεται υπεύθυνα και επώνυμα. Ε, λοιπόν ήρθε η ώρα να ξεχωρίσουμε την ελευθερία του λόγου με την ανωνυμία στο διαδίκτυο και την δημοσιογραφία. Εφόσον η ανωνυμία έδρασε ως μέσο διαφυγής του θάρρος της άποψης, είναι πλέον επικίνδυνη. Είναι αυτή μια μικρή επανάσταση που θα εξαπλωθεί;

Γιατί όχι; Καλώ όλους να χρησιμοποιούν το όνομά τους όταν τοποθετούνται σε σοβαρά ζητήματα. Σύντομα ολοένα περισσότεροι διαδικτυακοί τόποι θα χρησιμοποιούν υπογραφές με ονοματεπώνυμο και θα απαιτούν σχόλια παρομοίως. Έτσι, αποφάσισα να σας συστηθώ για να κάνω το δικό μου ξεκίνημα στην μικρή επανάσταση εναντίον της επικίνδυνης ανωνυμίας μετά από τέσσερα χρόνια και τρεις μήνες. Το όνομά μου,
Γιάννης Σπυριδάκης – yannidakis

ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ ΑΦΟΥ ΚΑΝΕΤΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΜΙΚΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ :[ 

Αναρτήθηκε στις ΑΠΟΨΕΙΣ

« Previous Entries