Het bezittelijk voornaamwoord

Een bezittelijk voornaamwoord verwijst naar iemand die (of iets dat) een bepaalde relatie heeft met een genoemd object. Die relatie is meestal een bezitsrelatie, maar kan ook zijn uitvoerder van de handeling of bron.

• мой дом (mijn huis)
• моё откры́тие (mijn uitvinding)
• мои́ славá (mijn woorden)

De (persoonlijke) bezittelijke voornaamwoorden hebben een vorm voor de eerste, tweede en derde persoon enkel- en meervoud.

• De г van егó wordt uitgesproken als [v].

Het bezittelijk voornaamwoord richt zich in geslacht, getal en naamval naar het bijhorende zelfstandig naamwoord. Eerder zagen we dat dit ook geldt voor het bijvoeglijk naamwoord. Uitgezonderd hiervan zijn егó, её, егó en их (bez. voornaamwoorden 3e persoon). Deze veranderen niet en hebben dus altijd dezelfde vorm.

• моя́ маши́на – егó маши́на (mijn auto – zijn auto, 1^e naamval)
• мою́ маши́ну – егó маши́ну (mijn auto – zijn auto, 4^e naamval)

In tegenstelling tot het persoonlijk voornaamwoord, krijgen de vormen егó, её, егó en их als bezittelijk voornaamwoord geen н na een (kort) voorzetsel.

• у негó – у егó брáта (bij hem – bij zijn broer, 2^e naamval)

Evenals bij de persoonlijke voornaamwoorden он, онá en онó wordt ook de keuze voor егó, её, егó bepaald door het geslacht van het woord waarnaar wordt verwezen.

• Дéвушка (v) и её собáка. – Het meisje en haar hond.

 Verbuiging

De verbuigingen van мой en наш.

• De г in моегó en нáшего wordt uitgesproken als [v].
• De verbuiging van твой is als die van мой, ваш wordt verbogen als наш.

OEFENBOEK: verschillende oefeningen bij de hoofdstukken 6, 12 en 14