Radykalna prostatektomia laparoskopowa jako metoda operacyjnego leczenia raka prostaty

Jedną z metod leczenia schorzeń prostaty jest jej laparoskopowe usunięcie. Ten zabieg chirurgiczny polega na wycięciu stercza wraz z nasieniowodami, a w przypadku zagrożenia przerzutem nowotworu, również usuwa się sąsiadujące z gruczołem węzły chłonne.

Podobnie jak inne zabiegi schorzeń gruczołu krokowego, takie jak usuwanie przerostu metodą laserowej nukleacji prostaty HoLEP, laparoskopowa prostatektomia charakteryzuje się małoinwazyjnym przebiegiem.

Rodzaje prostatektomii i czynniki wyboru zabiegu

Zabieg LPRP – (laparoscopic trans-peritoneal) stosuje się zarówno w przypadku zmian nowotworowych, ograniczających się wyłącznie do gruczołu krokowego, jak również po wystąpieniu przerzutów do innych miejsc w organiźmie. W drugim przypadku są to pierwsze kroki złożonego procesu terapii multimodalnej. Prostatektomię przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym, metodą laparoskopową, metodą otwartą (prostatektomia klasyczna) lub z wykorzystaniem systemów robotycznych. O rodzaju leczenia decyduje lekarz prowadzący, uzależniając swój wybór od wielu czynników oraz diagnozy, poprzedzonej dokładnym wywiadem.

Na metodę leczenia raka prostaty mają wpływ następujące czynniki:

• stopień zaawansowania schorzenia;
• stopień złośliwości;
• schorzenia towarzyszące;
• wiek chorego.

Argumenty za podjęciem decyzji o przeprowadzeniu prostatektomii

Każda osoba, która powinna poddać się leczeniu, musi być dokładnie zaznajomiona z postacią swojej choroby, dostępnymi sposobami leczenia i możliwym ryzykiem komplikacji.  Laparoskopia jest jednak małoinwazyjną metodą operacyjną. Skutki uboczne pojawiają się o wiele rzadziej, niż w przypadku zabiegu otwartego, a dodatkowym atutem jest krótka rekonwalescencja po operacji prostaty. Na podjęcie decyzji o skierowaniu pacjenta na zabieg, mają wpływ badania histopatologiczne i poziom antygenu PSA. Dodatkowym czynnikiem jest uzupełniające badanie obrazowe.

Przebieg zabiegu prostatektomii laparaskopowej

Zabieg polega na wprowadzeniu do organizmu specjalnych narzędzi do chirurgii laparoskopowej przez niewielkie nacięcia jamy brzusznej w okolicach pępka. Na zestaw instrumentów składają się nowoczesne urządzenia optyczne, służące do obserwowania w dużym powiększeniu operowanego obszaru oraz mikronarzędzia, pozwalające na precyzyjne wycinanie i usuwanie z organizmu chorych tkanek. Zastosowanie narzędzi elektrochirurgicznych zapobiega nadmiernemu krwawieniu. Dojście dla narzędzi przez nacięcia powłok brzusznych powstaje w wyniku zastosowania tzw. balonu Gaura. Do tak powstałych otworów wprowadzany jest dwutlenek węgla. Ciśnienie gazu powoduje odmę, która jest przestrzenią umożliwiającą pracę dla narzędzi chirurgicznych i hamuje utratę krwi.