Margriet & Sanne: ‘Deze oma heeft geen tijd voor een vaste oppasdag’

Margriet Nannings (75)

“Mijn vader had een kwekerij en maakte prachtige veldboeketten. Ik hielp hem, maar ik herinner me ­vooral dat ik naast de naaister zat die de kapotte overals repareerde en poppenkleertjes maakte van lapjes die over waren.

Sanne zat vroeger altijd op haar kamer te tekenen. Voor een zangeres maakte ze een bustier met daarop allerlei ­bloemen en plastic druiventrossen. Ze heeft weleens stoffen voor mij ­ontworpen, zoals een zijde bedrukt met petit fours. Die is echt fantastisch.

Toen ik jong was had ik een eigen boetiek, maar met jonge kinderen was dat te druk en ben ik voor de­ ­couturier Frank Govers gaan werken. Later ben ik weer voor mezelf begonnen. Iedereen hielp mee. Frans en Ånne maakten foto’s en Sanne ging mee naar beurzen. Op de beurs in Parijs was Sanne makkelijk even model als een klant een stuk aan wilde zien. Ze gaat nog altijd mee. Zo grappig: als we los van elkaar collecties bekijken, maken we bijna altijd dezelfde keuzes. Het is heerlijk om haar naast me te hebben.

We hebben samen haar trouwjurk ontworpen. We wilden ecru taftzijde aan de onderkant bespuiten met rode verf. In eerste instantie spoot die verf alle kanten op, dat was vrij dramatisch. Bij de tweede poging lukte het.

Vroeger maakte ik bijna alle kleren voor de kinderen. Voor Ånne, mijn zoon, heb ik een pakje van een postzak gemaakt. De kinderen op school vonden dat raar, maar hij was er trots op. Ik breide ook truien van de wol van onze eigen schapen. Die oude kleertjes heb ik allemaal nog, ik kan ze niet wegdoen.

Sanne heeft sinds een aantal jaar een winkel in luxe papier, bureau-artikelen en eigen ontwerpen. Ze is sterk in het neerzetten van een sfeer en het ontwikkelen van eigen ideeën. Ze zit nu in de winkel waar ik ooit begon.

Sanne is een stoere moeder, ze is nergens bang voor. Ik vind het fantastisch om oma te zijn – ook van de dochter van onze zoon – maar deze oma heeft geen tijd voor een vaste oppasdag. Natuurlijk hebben we het er weleens over of Sanne de zaak zal overnemen. Ze kan het, daar twijfel ik niet aan, maar het is zwaar omdat je veel moet investeren en er zo veel risico’s zijn. Wij hebben hard gewerkt en hadden gouden tijden, tegenwoordig lijkt het meer op roulette.

Aan stoppen denk ik niet. Ik sterf in het harnas.”

Sanne Dirkzwager (49)

“Jaren geleden waren we bij de Fashion Week in Parijs. We hoorden van iedereen dat Katharine Hamnett een geweldige show zou geven, maar wij hadden geen kaarten. Margriet zegt dan: we gaan gewoon, misschien krijgen we een plek. Het was in een klein circus en wij zaten in de nok.

De lichten gingen uit, ik hoorde ‘I’ve got the power’ van Snap. De spotlights gingen aan en de modellen kwamen op. Eenmaal buiten dacht ik: alles is mogelijk.

Margriet is als enig meisje opgegroeid met acht broers. Ze is nergens bang voor, duikt overal in en ze is grenzeloos optimistisch. Tegelijk is ze heel bescheiden. Daarom vond ik het zo jammer dat we door corona haar 75ste verjaardag niet groots konden vieren. We hebben haar trouwe klanten gevraagd of ze iets voor ­Margriet op een kaart wilden schrijven. Ik heb er een doos vol geprinte kaarten van gemaakt. Met mijn man en zoons ben ik prachtig aangekleed naar de boerderij gegaan met die doos, een trits metallic ballonnen, bloemen en een lekkere taart.

Het extraverte heb ik van Margriet, maar nu kijk ik ook naar mijn vader. Hij is wijs, ingetogen en bescheiden. Hoe ouder ik word, hoe meer ik naar zijn rust neig.

Ånne en ik speelden vroeger altijd buiten. We hadden kippen en een paar schapen. Als de lammetjes geboren moesten worden, sliepen mijn ouders met de babyfoon in bed.

Mama werkte thuis en maakte voor Frank Govers enorm extravagante stukken. Ik zie haar nog thuiskomen met de meest fantastische zijdes en borduursels. Van de stukjes die overbleven maakte ze voor mijn barbiepoppen de leukste setjes. Die heb ik nog.

In haar atelier stond een kastje met klosjes garen en stroken stof in een overvloed aan kleuren. Daar speelde ik altijd mee, en ik denk dat daar mijn liefde voor kleuren, prints en stoffen is geboren.

Toen Margriet voor zichzelf begon, ging ik mee naar beurzen en shows in Parijs en Milaan. We gaan nog steeds samen, omdat ik het gezellig vind, maar ook omdat het me inspireert voor mijn eigen werk. We hebben het soms over wat er gebeurt als Margriet zou stoppen. Ik weet niet of ik het bedrijf wil overnemen. Aan de ­buitenkant lijkt de modewereld vol glitter en glamour, maar het is ook keihard.

Gelukkig is Margriet unstoppable. Aan de ene kant is ze werelds en van high fashion, en aan de andere kant is ze de vrouw die midden in de nacht een lammetje uit een schaap trekt. Margriet blijft altijd een meissie.”

Ook samen in Het Parool? ouderenkind@parool.nl