Volgens Avigdor Liberman, de Israëlische minister van oorlog, is Iran klaar voor een ‘Regime-Change’.
Wat helder is, dat is dat men in Iran niet blij is met het bedrog van de ‘westerse’ landen, die na het eerdere akkoord niet over de brug komen. En dat drijft de gematigde politici in dat land in een hoek. Waar men er in Iran vanuit ging dat de eerdere sancties zouden worden opgeheven, nadat men akkoord was gegaan met het beperken, en onder toezicht stellen van de nucleaire industrie, blijkt andermaal dat het ‘westen’, en meer in het bijzonder de Verenigde Staten, niet te vertrouwen is. En dat heeft consequenties.
Het gevaar is nu, dat radicale politici in Iran, die op voorhand al meenden dat je met het ‘westen’ geen verdragen moet sluiten, omdat ze die toch niet nakomen, de wind in de zeilen krijgen. En dat lijkt exact hetgeen waar Liberman van droomt. Hij wil dolgraag Iran ‘van de kaart vegen’, maar wat hij ook probeert, het lukt tot nu toe niet om Teheran zo gek te krijgen terug te slaan. Wel wordt de taal vanuit Teheran richting de ‘verrader’ in Washington steeds scherper, nu het er veel van wegheeft dat Trump zich zal terugtrekken uit het akkoord met Iran dat onder zijn voorganger werd gesloten. Het is echter de vraag of de soep zo heet gegeten wordt als hij wordt opgediend.
Eigenlijk is het volkomen bizar dat de media het al als een ‘concessie’ presenteren als de Verenigde Staten ‘in gesprek’ blijven over een akkoord dat ze niet naleven. En dat Macron recent in Washington volkomen eigenmachtig voorstellen deed om het akkoord ‘uit te breiden’ tot beperkingen op de ontwikkeling van raketten. Er ligt een akkoord. Hoe moeilijk kan het zijn? Maar zoals ik recent nog opmerkte, is het in het ‘westen’ volkomen normaal om compromissen en akkoorden te beschouwen als pionnen op een schaakbord. Als het startpunt voor de volgende aanval. En niet als een noodzakelijk mechaniek om vrede en veiligheid te garanderen. Vrede? Veiligheid? Slecht voor ‘business’!!
De ‘Game Changer’ zou de levering van modernere luchtafweer aan Syrië kunnen zijn, als reactie op de recente wederrechtelijke aanvallen van de NAVO-landen, en Israël op het buurland. De Russen hebben die moderne systemen wel in Syrië, nadat Turkije een Russische jachtbommenwerper neerschoot die aanvallen op posities van extremisten had uitgevoerd. Maar tot nu toe schieten zij niet op NAVO-vliegtuigen, of Israëlische toestellen die IS, Al Qaida en andere extremisten in Syrië van luchtsteun voorzien. Rusland is er echter klaar mee.
Hoewel Israël de enige nucleair bewapende mogendheid is in het Midden-Oosten, en het land dankzij miljarden aan ‘donaties’ uit de Verenigde Staten er een riant overbemeten oorlogsmachine op na kan houden, pakken donkere wolken zich toch samen boven het ‘Beloofde Land’. De obsessie met Iran heb ik persoonlijk nooit begrepen. Het land kent een behoorlijk grote Joodse gemeenschap, die er niet over peinst om te verkassen naar Israël. En bepaalde Islamitische geestelijken, en daar dicht tegenaan schurkende politici, doen soms uitspraken waarvan de haren in je nek recht overeind gaan staan. Maar dat heb ik ook met Trump, May of Clinton, en enkele verdwaalde Nederlandse politici en ‘experts’. En over Liberman heb ik het maar liever helemaal niet.
De vraag die mij op dit blog frequent bezighoudt, is welk ‘blok’ economisch en sociaal aan het kortste eind gaat trekken, bij een ongewijzigde koers. Kishore Mahbubani, hoogleraar en deken van de ‘Lee Kuan Yew School of Public Policy’ in Singapore, is op tournee tijdens zijn ‘sabbatical’, en deed ook de ‘Balie’ aan, en waarschuwde nog maar eens voor het einde van onze imperialistische ‘natte droom’. Iets waar hij ook al in boekvorm bij stilstond. En de hamvraag is, en blijft, hoe lang we al die avonturen van onze politici nog kunnen betalen? Het zijn niet alleen de astronomische bedragen die er richting wapenindustrie gaan. Het hele spectrum van de ‘hybride’ oorlogsmachine kost klauwen met geld. En Israël gaat gillend kopje onder als de Amerikaanse subsidies, Israëlische wapenverkopen, en technologie voor ’surveillance’ aan de Verenigde Staten opdrogen, en niemand nog enige interesse heeft in de hypermoderne massa-manipulatie technieken die in Israël zijn ontwikkeld, omdat alle klanten het druk hebben met overleven.
Netanyahu en Liberman hebben een oorlog tegen Iran nodig, en ze maken Trump en de zijnen wijs dat het ook in het belang van de Verenigde Staten is. Maar daar is op zich niet zoveel voor nodig, want alles wat ‘Tel Aviv’ op haar verlanglijst zet, wordt klakkeloos door ‘Washington’ overgenomen. Wat mij tot de afsluiting van deze bijdrage brengt, waar het opvalt hoeveel ophef er ineens weer is over ‘opbloeiend anti-semitisme’. Het zijn niet slechts de berichten over Europese politici die blijkbaar als één man/vrouw op de ‘platte kar’ klimmen om hun zorgen wereldkundig te maken. Maar ook die vreemde oprisping over Wilhelmina die de Joden zou hebben ‘verwaarloosd’ tijdens te Tweede Wereldoorlog.
Wellicht is het écht zuiver toeval, dat Wilhelmina-verhaal. Maar juist omdat ik het in verschillende versies meerdere keren voorbij zag komen in mijn krant, dacht ik: Wat steekt hierachter? Wilhelmina zat in Londen, en haar kinderen in Canada. Ik begrijp het argument dat ze als gijzelaars van de bezetter nóg minder waardevol voor Nederland zouden zijn geweest. Dus ik neem het haar niet kwalijk dat ze de wijk nam. Maar je kunt haar toch lastig een bedenkelijke rol proberen aan te smeren. Bernhard misschien, en dan nog niet eens zozeer met betrekking tot de Joden in het bijzonder, maar Wilhelmina? En dan ben ik niet koningsgezind, in die zin dat ik het gezond vind dat de hoogste functie in het land een ‘erfstuk’ is. Maar als Joden vanuit het ‘Beloofde Land’ collaboreerden met Hitler, omdat ze de Britten destijds als het ‘Grotere Kwaad’ zagen, terwijl het lidmaatschap van die ‘foute’ groep geen belemmering was om het tot premier van Israël te schoppen, dan vraag ik mij wel af waar die ophef over Wilhelmina vandaan komt?
Volgens mij betekent het dat de ‘anti-semitisme-kaart’ op zijn laatste benen loopt. Niet dat Jodenhaat nu ineens weer de kop opsteekt, maar er zijn wel steeds meer mensen die ‘een beetje moe’ worden van die fratsen van Israël. En die het niet meer wíllen goedpraten dat Israël ‘het’ met Wahhabi, Salafisten en Jihadisten doet, omdat Iran en Rusland een groter gevaar zijn dan de mensen die in Europa het anti-semitisme aanjagen. En waar ze de baas zijn homo’s van het dak smijten, Christenen aan het kruis nagelen, en de ingewanden van regeringstroepen oppeuzelen. Israël als land zit op dood spoor. Eind van de lijn. Uitstappen. Vergeving vragen. En opnieuw beginnen.