Johan Derksen over vijftig jaar boezemvriendschap met blueslegende 'Cuby'

Harry hield van een eindje toeren, met Johan aan het stuur. Beetje zinloos heen en weer rijden, liefst raampje open, het parcours gemoedelijk afgebakend door de grenzen van de provincie Drenthe, van Koekange naar Zuidwolde en op naar Stieltjeskanaal. Hij wees de weg, met obscure dorpscafés als tussenstop, en nooit via de snelweg. En altijd eindigden ze in Grolloo - waar anders dan in Grolloo, voor eeuwig epicentrum van het Cuby & the Blizzards-gevoel.

En Harry maar lullen, on the road. Somde-ie alle Joegoslavische voetbalclubs op, of nam-ie één voor één de spelers van het Oezbeekse nationale elftal door, langzaam uitgesproken hè, op z'n Harry's, lijzig Drents. Het had ook over vergeten boeken van Jack Kerouac kunnen gaan, of over de politieke situatie in het Midden-Oosten of alledaags particuliere bullshit. Johan zei niks, hij luisterde, Johan was blij dat-ie (een keer) niks hoefde te zeggen. Het leek wel alsof Harry hardop in zichzelf praatte.

Andere tijden

Harry had andere tijden, dat ook. Als-ie wakker werd, dan ging-ie eerst de hond uitlaten en daarna weer naar bed. Om een uur of twee 's middags werd-ie wakker. Schoot-ie in zijn joggingbroek en was-ie ongeveer aangekleed. Harry was niet zo'n douchetype. En dan pakte hij de telefoon en toetste hij het mobiele nummer in van Johan. Ja, met Harry.

Of Johan in een belangwekkende redactievergadering zat, of gewoon geen tijd had, dat deed er niet toe. Harry wilde Johan spreken, niet per se over iets belangrijks, maar hij wilde gewoon zijn stem horen, of zijn eigen stem, en dan wist Johan dat-ie de komende twee uur gezellig onder de pannen was.

Bluesfestival

Johan Derksen organiseert met zijn compagnons Jan Lagendijk en Gregory Elias op 3 en 4 juni in Grolloo een bluesfestival. Daarvoor hebben ze in ieder geval al de Amerikaanse grootheid Bonnie Raitt weten te contracteren. Elias en Lagendijk, gefortuneerde zakenlieden uit Curaçao, hebben ook samen met Derksen The Rolling Stones voor een gratis concert naar Cuba gehaald. Volgens Derksen is dit mede gebeurd omdat Elias in de toekomst gaarne zaken wil doen in Cuba.

Muziekkamer

Daar ben je dus bijna vijftig jaar vrienden voor geweest. Want zo lang kenden Johan Derksen en Harry Muskee elkaar. Daarom is aan de muur van Derksens met sigarenrook gevulde muziekkamer in Oudewater behalve Johan Cruijff en George Best, ook Harry ruimschoots vertegenwoordigd. Je kunt wel raden hoe zijn hond heet. Jazeker: Cuby.

Harry was zijn boezemvriend, en niet anders. Ze wisten alles van elkaar, ook over wijven en zo, en alle gedonder van dien. Toen Johan tegen een scharrel opliep, na de dood van zijn eerste vrouw, zei Harry: 'Ik ken haar, begin er niet aan.' Johan zette toch door en het werd een ramp. Belde Johan Harry: 'Waarom heb je me niet gewaarschuwd voor deze ellende?'

Harry zat nooit zo achter de wijven aan, hij wist dat het alleen maar smartelijk gelazer opleverde. Want hij had dus Miep gehad, midden jaren zestig, en die liet 'm zitten. Miep had nergens last van, die ging snel over tot de orde van de dag, maar Harry was ontroostbaar. En daarna kwam Mariska, en die ging ervandoor met de gitarist van The New Adventures.

Liefdesverdriet

Als Harry liefdesverdriet had, verzoop-ie erin. Dat was zijn karakter, hij had dan zo'n medelijden met zichzelf, hij kon er niet van loskomen. Ik spring van de flat, zei-ie dan. Om even later weer bij te komen met een glas, en een goed gesprek met zijn hond Kaz te voeren. Baasje blijft hoor, vrouwtje ging weg hé, maar baasje blijft. Of de hele dag drinken in café De Witte Bal in Assen, en daarna afzakken naar café De Grot. Al die jenever die erdoorheen ging.

Dan had Harry de blues, en als de meest emotionele zanger van Nederland de blues had, dan schreeuwde hij uit. Luister maar naar Somebody will know someday, van Groeten uit Grollo (vroeger schreef je de naam van het dorp met één o). Zoals op die langspeelplaat uit 1967 heeft hij het nooit meer gezongen, dat wist hij zelf ook. Hij voelde de wanhoop diepdiepdiep vanbinnen en iedereen moest het weten en horen, allemaal vanwege Miep. Oeroud gezegde in de Cuby & the Blizzards-mythologie: verkering uit, goeie plaat.

Daarna voelde hij het niet meer zo, en wist-ie zelfs de tekst niet meer van dat nummer. Dat zegt genoeg. En ach, in de laatste jaren van zijn leven had-ie het prima voor elkaar. Zijn vrouw Douwina had een hondentrimsalon waar hij ad hoc als telefonist fungeerde en ze zorgde goed voor 'm, in hun vrijstaand huis in Rolde. Hij dronk een stuk minder, had een roedel honden en een motor.

Harry had die hele blues niet meer.

Echte negers

Harry heeft in feite Johan opgevoed, nadat ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet in een platenzaak, midden jaren zestig. Want was hij nou, als enig kind, in een gezin waarvan de vader pardoes als politieman was gestationeerd in Drenthe? Johan las midden jaren zestig nog jeugdboeken van Arendsoog, terwijl Harry tot aan zijn huig in het oeuvre van Jack Kerouac zat. Engelse beatmuziek van Billy J. Kramer with the Dakotas? Ach nee Johan, zei Harry. Het gaat om the blues uit Amerika, Johnny Lee Hooker, Muddy Waters en Sonny Boy Williamson. Echte negers, zei Harry in een tijd dat je nog over echte negers sprak.

Het was wat hoor, voor de opgroeiende jeugd in Drenthe, de doorbraak van Cuby & the Blizzards. Niet dat Johan nou last had van een minderwaardigheidscomplex, daar heeft-ie nou eenmaal geen aanleg voor. Maar dat de wereld verder reikte dan over de brug, en dan naar Zwolle, dat kon niemand zich voorstellen. Uit het westen kwamen toch de goeie bands, heette het. Opeens was dat allemaal gelul. Wij hebben Cuby! Wat hebben jullie dan? The Golden Earrings? Suffe popliedjes. ZZ en de Maskers? Gein-ponems.

Tijdloze oeuvre

Attentie! Attentie! Dat vindt Johan Derksen nog steeds, met de doos cd's in zijn hand. Niemand kan in Nederland in de buurt komen, van dit tijdloze oeuvre, van Harry en zijn kompanen.

Luister maar naar Desolation, hun eerste plaat uit 1966. Dat is wel effe andere koek en voor jongens uit de provincie goed voor het opkrikken van het zelfvertrouwen. Dat die baldadige eruptie uit Drenthe komt, is puur toeval, weet Johan. Je had onvoorzien een gouden duo van een jankende zanger wiens verkering uit ging, en die geweldige gitarist Eelco Gelling - toch de Nederlandse Eric Clapton - die de boel een extra scherp randje gaf.

Natuurlijk hadden ze internationaal kunnen doorbreken. Er was zelfs een speciale persing op de Amerikaanse markt uitgebracht. Niks voor Harry, om zo'n grote sprong te maken. Daar was-ie te lui en te angstig voor. Harry wilde liever ook niet naar Engeland. Toen het er toch van moest komen, heeft-ie de band in Hoek van Holland zo dronken gevoerd dat ze de boot vergaten te nemen. Harry wilde in Drenthe blijven, lekker 's avonds in zijn eigen bedje.

Geen zin meer

Harry was ont-zet-tend eigenwijs, en on-ge-loof-lijk lastig, en daarmee vertelt Johan echt niets nieuws. Je kunt er hele theorieën op los laten, over waarom die band uit elkaar is geknald, maar het was eigenlijk heel simpel. Op een keer zouden ze in Duitsland optreden, en de drie bandleden uit Zwolle maar wachten. Zaten Harry en Eelco in een café in Assen dronken te worden. Toen is de bom gebarsten, weet Johan. Dat was het einde van de band - toen dus, midden jaren zeventig. Ze hadden er geen zin meer in.

En ergens midden jaren negentig zat hij weer bij Johan in de auto, beetje toeren. Harry was het zat om als een dwaze ouwe man met een hoed op in een jeugdsoos te schreeuwen en Muskee, zijn funkband, vond Johan helemaal niks. Cuby & the Blizzards moest nieuw leven worden ingeblazen en dan zouden ze langs de schouwburgen en theaters gaan. Eerst moest er geld worden geregeld, want zo'n toer mocht wat kosten.

Comeback

Johan kende Henk Aa, die met Beaphar, zijn bedrijf voor huisdierenproducten, shirtsponsor was van Roda JC. Samen reden Johan en Harry naar Raalte. Oef, de hele comeback ging langs de rand van de afgrond, want tijdens het gesprek op het witte leren bankstel verklaarde Aa helemaal niet zo'n dierenliefhebber als Harry te zijn. Hij zei vooral van vlooien te houden, want daar kon hij wat aan verdienen. Nadat Harry tot bedaren was gebracht, zei Aa vijf jaar lang honderdduizend euro in de comeback te willen stoppen. Alle consumpties van de band waren eveneens voor zijn rekening. Dit laatste genereuze aanbod trok hij na een jaar in, uit financieel zelfbehoud.

Johan werd de ongeëvenaarde, onervaren manager, en dat mag gerust worden geboekstaafd als zijn grootste fout ever. Aanhoudend geduvel met de band en theaters. Als kers op de taart was Harry in overtreffende trap Harry. Hij eiste stiekem meer penningen dan de rest en wilde absoluut geen bekende nummers spelen want hij was toch geen back to the sixties-act.

Hij weigerde een cd met nummers van Van Morrison op te nemen, inclusief duet met de Ierse meester, omdat die Van Morrison toch ook nooit nummers van hem opnam.

Drugs

Harry was een drinker, maar in die tijd schoof hij ook de nodige coke naar binnen. Dan stond-ie weer op het podium van die gekke bekken te trekken, en dan wist Johan hoe het ervoor stond. Van drugs ging-ie niet beter spelen, dat wist-ie ook wel, alleen hoe moest-ie anders twee uur lang de vaart erin houden. Zei: ik ben niet vooruit te branden, kan jij wat regelen? Prompt zette Johan de drugskraan open.

Na een gisse opmerking van zijn vrouw kantelde zijn managersloopbaan: 'Zeg Johan, wil je suiker of coke in de koffie, want allebei ligt het in het gootsteenkastje.' Dit gaat niet goed, dacht hij. En dat gezeik met Harry, daar was-ie ook klaar mee. Harry kon niet tegen kritiek en na een optreden in Kampen, waar de gedrogeerde band niet in de gaten had dat ze voor en na de pauze dezelfde nummers speelden, was het gedaan.

Virtuoze trap na

Als virtuoze trap na schreef Harry een nummer over Johan, I don't care - en met de sigaar tussen de lippen, en de cd Dancing Bear in de hand loopt hij naar zijn cd-speler. En daar is de blues van Harry, begeleid door mondharmonica en snerpende gitaar:

I don't care if you like me or not

Or criticize me here on the spot

Je hebt het maar getroffen, kreeg Johan nadien van Cuby-fans te horen. Je hebt niet eens de verkering uitgemaakt, maar hij heeft wel een mooi nummer over je gemaakt. Ja, daar hadden de mensen gelijk in. Maar de boot was aan, tussen de mannen, en een jaar lang werd er geen woord gewisseld. Totdat Johan op een dag langs de viskraam van Geert de Valk in Rolde reed, en daar stond Harry een visje te eten. Hij keek verdomd ongemakkelijk, toen-ie Johan op hem af zag lopen.

Zand erover, zei Harry. Zand erover, zei Johan. Op naar het café in Assen.

Galstenen

Ze hebben in mijn lijf gezeten, zei Harry in het Wilhelmina Ziekenhuis, in juni 2011. Dat vond-ie een vreselijk idee. De galstenen moesten eruit, maar hij wist natuurlijk wel dat het niet alleen de galstenen waren die 'm uit de schoenen schopten. Uiteindelijk hoorde hij bij de medische specialist in Groningen dat het een aflopende zaak was. Leverkanker. De muziek had 'm kapotgemaakt, zei hij tegen Johan, de wereld van de slechte gewoonten.

Het ging net zo goed, in zijn leven, hij wilde gaan reizen met Douwina, en meer van dat soort dingen.

Harry was verdomme net zo happy.

De begrafenis heeft Harry zelf helemaal geregeld, weet Johan. Er moest een klassiek ensemble spelen, en geen blues of zijn eigen muziek. Op de lijst van genodigden mocht zeker voormalig Cuby-gitarist Eelco Gelling niet voorkomen. Die zorgde altijd maar voor narigheid met zijn drugsgebruik, en laten we ook niet vergeten dat-ie zomaar naar de Golden Earring overstapte. Zelfs met de dood in de ogen hield hij zijn ongenoegens warm.

Op 26 september 2011, om even over half negen, maakte Johan in het televisieprogramma Voetbal International bekend dat zijn vriend Harry op 70-jarige leeftijd was overleden. Twee jaar lang kon-ie ook geen muziek meer van 'm horen. Nee, effe niet, dacht Johan, als hij Cuby op de radio hoorde.

Harry is dus begraven achter de kerk in Rolde. En alle eerbetoon aan hem stapelt zich op, naast deze lijvige muziekbox. Want er is een borstbeeld van hem in Grolloo en een monument in de bossen, een museum en een bluesfestival. Maar wat Johan echt het allermooiste vindt, is dat Douwina illegaal zijn favoriete hond naast 'm heeft begraven: Hugo, zijn tekkel. Helemaal in de geest van Harry. Da's toch mooi hè.

_{Cuby and the Blizzards - Alles uit Grolloo; de foto's zijn afkomstig uit de tentoonstelling Blues from Heaven, t/m 17/4 in het Drents Museum.}