মই সম্ভৱত গম পালো তাইক কিদৰে হত্যা কৰা হল। যোৱা নিশা মোৰ বেডৰুমৰ চেণ্ডেলিয়াৰত তাইক ওলমি থকা দেখিছিলোঁ। বেছমেণ্টত সেইৰাতি এলেচে মোক সপোনত গোটেই কথাটো দেখুৱাই দিলে। মোৰ শোৱা কোঠাৰ মাজত এতিয়াৰ চেণ্ডেলিয়াৰৰ ঠাইত এটা লোহাৰ আঙুঠি ওলমি আছিল। ফাচীৰ পৰা নমাই আনি পিছত পুথিভঁৰালত বিশুদ্ধ কৰাৰ পিছত কিছু সময়ৰ বাবে এলেচৰ মৃতদেহটো ওলোটাকৈ লোহাৰ আঙুঠি তোত ওলোমাই থোৱা হৈছিল।
কিন্তু মাৰ্গাৰেটৰ ক্ষেত্ৰত তেনেকুৱা নহ’ল। এলেচৰ দৰে মাৰ্গাৰেটৰ বিচাৰ ৰাজহুৱাভাৱে অনুষ্ঠিত হোৱা নাছিল। মাৰ্গাৰেট সম্ভৱতঃ গীৰ্জাৰ সেবিকা আছিল। যদি কোনো গীৰ্জাৰ সেবিকাক ডাইনী চৰ্চা কৰাৰ বাবে ৰাজহুৱাভাৱে গোচৰ চলোৱা হয়, তেন্তে ই গীৰ্জাৰ সুনাম ধূলিত পেলাই দিব। গতিকে বিচাৰৰ সলনি সেই আঙুঠিৰে তেওঁক চাৰিখন বেৰৰ ভিতৰত ওলোমাই থয়। কিন্তু চতুৰ মাৰ্গাৰেটে কথাটো আগতীয়াকৈ অনুমান কৰি তাৰ আগতেই আঙুঠিটো কপালত লগাই দিয়ে। তেওঁৰ বিশ্বাস আছিল যে এদিন তেওঁ আৱদ্ধ আত্মাটোক আন কাৰোবাৰ শৰীৰলৈ স্থানান্তৰিত কৰিব পাৰিব। কিন্তু তেওঁ আশাত চেঁচাপানী পৰিল। প্ৰিষ্টে তাইৰ আঙুঠিটো কাঢ়ি লৈয়েই ৰৈ নাথাকিল, সেইটোক নিজৰ অশৰিৰী যৌন দাসীবোৰ সংগ্ৰহ কৰাৰ আহিলা হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ ধৰিলে। আৰু তাইৰ মৃতদেহটো কুঁৱাত পেলাই দিলে। সেইবাবেই বন্ধ কুঁৱাৰ পানীৰ ওপৰত তাইৰ ইমান নিয়ন্ত্ৰণ আছে।
প্ৰিষ্টে জীৱনকালত সেই আঙুঠিটোৰে প্ৰথমে অসহায় ছোৱালীবোৰৰ কপালত দাগ দিছিল। তাৰ পিছত তেওঁলোকক ফাঁচী দি হত্যা কৰা হ’ল। অৱশেষত কেইবাটাও বশিকৰণ মন্ত্ৰ পাঠ কৰি তেওঁলোকৰ মৃতদেহৰ সৈতে পুনৰ মিলিত কৰা হ’ল। এইদৰেই তেওঁ গোটেই জীৱন অশাৰীৰী যৌন দাস সংগ্ৰহ কৰি আহিছে। বাৰ্ধক্যৰ কালত প্ৰিষ্টে তেওঁৰ অনুগামীসকলক তেওঁৰ মৃতদেহ মমি কৰিবলৈ উইল কৰিছিল। কাৰণ মাৰ্গাৰেটৰ দৰেই তেৱোঁ প্ৰত্যাবৰ্তনৰ বিষয়ে অতি আশাবাদী আছিল। প্ৰিষ্টজনৰ মৃত্যুৰ পিছত তেওঁৰ অনুগামীসকলে তেওঁৰ মৃতদেহ পাইনৰ আঠাত ডুবাই মমি কৰি পেলায়। কিন্তু মিচৰৰ মমিৰ দৰে তেওঁলোকে অভ্যন্তৰীণ ক্লেভিকল কাটি পেলোৱা নাছিল। আচলতে ই কোনো সাধাৰণ মমি নাছিল। গোটেইটো মমি এটা হৈ পৰিছিল। আন মমিৰ দৰে ইয়াৰ অভ্যন্তৰীণ অংগ আৰু নাড়ি কাটি পেলোৱা হোৱা নাছিল। কথাটো সেইদিনাই মই বুজি পোৱা উচিত আছিল। মই যেতিয়া তেওঁৰ মুখত প্ৰস্ৰাৱ কৰো, তেতিয়া সকলোবোৰ তেওঁৰ খাদ্যনলীৰ মাজেৰে গৈ তেওঁৰ পাকস্থলীত যায়।
কিন্তু যদি মিচৰৰ মমিৰ দৰে প্ৰিষ্টৰ ভিতৰৰ অংগবোৰ উলিয়াই ভিতৰৰ পৰা ডিঙিটো বন্ধ কৰি দিয়া হ’লহেঁতেন তেন্তে সকলো প্ৰস্ৰাৱ মুখৰ পৰা বৈ গ’লহেঁতেন। তেওঁলোকে গোটেই শৰীৰটোক মমি কৰাৰ এক অসাধাৰণ পদ্ধতি উদ্ভাৱন কৰিছিল, যিটো ফাৰাউসকলৰ তুলনাত আৰু অধিক উন্নত আছিল। তাৰ পিছত প্ৰিষ্টজনে মমি কৰা মৃতদেহটোলৈ ঘূৰি আহিবলৈ চেষ্টা কৰে। তেওঁ হয়তো সফল হ’ল। কিন্তু তেওঁৰ অনুগামীসকলে ভয় খালে। আতংকিত অনুগামীসকলে তেওঁক ধৰি লোহাৰ কফিনত আবদ্ধ কৰি আঙুঠিটোৰ সৈতে কবৰত সমাধিস্থ কৰিলে। ফলত আন ছোৱালীবোৰৰ আত্মাৰ দৰে মাৰ্গাৰেটো আঙুঠিটোৰ সৈতে কফিনত আবদ্ধ হৈ পৰে। বন্ধ কফিনত প্ৰিষ্ট আকৌ শ্বাসৰুদ্ধ হৈ পৰে। কিন্তু মৃত্যুৰ সময়ত আঙুঠিটো পিন্ধি থকাৰ বাবে তেওঁৰ আত্মা পৰলোকলৈ যাব নোৱাৰিলে। বৰঞ্চ ই কফিনত আবদ্ধ হৈ পৰে আৰু আন ছোৱালীৰ আত্মাৰ ওপৰত নিজৰ কৰ্তৃত্ব প্ৰকাশ কৰে। হাজাৰ বছৰৰ পাছত যেতিয়া মই কফিনটো খুলিলোঁ, তেতিয়া বতাহৰ সংস্পৰ্শলৈ আহি প্ৰিষ্টৰ মৃতদেহটো পুনৰ জীৱন্ত হৈ পৰিল।
প্ৰিষ্টৰ আত্মাই আঙুঠিটো ব্যৱহাৰ কৰি আকৌ তেওঁৰ শৰীৰত প্ৰৱেশ কৰে। শৰীৰটো ঘূৰাই পোৱাৰ লগে লগে তেওঁৰ আদিম ক্ষুধা জাগি উঠিল। তেওঁ মোৰ ফালে হাতখন আগবঢ়াই দিলে। তেওঁ মোক উপভোগ কৰিব বিচাৰিছিল। কিন্তু মোাক জীৱন্ত নহয়, মৃত ভাবে। জীৱনত বহু মৃতদেহ উপভোগ কৰাৰ বাবে মৃতদেহ উপভোগ কৰা তেওঁৰ বাবে এক নিচা হৈ পৰিছিল। জীৱিত নাৰীতকৈ মৃত নাৰীক লৈ তেওঁ অধিক সন্তুষ্ট আছিল। কাৰণ মৃতদেহে ভোগ-বিলাসত বাধা নিদিয়ে। গতিকে, কফিনত তেওঁ ভোগৰ বাবে মোক মাৰি পেলাবলৈ বিছাৰিছিল। মৃতদেহৰ প্ৰতি এই বিকৃত মোহ কিছুমান মানুহৰ আগতেও আছিল, আৰু এতিয়াও আছে। মনোবিজ্ঞান বিজ্ঞানৰ ভাষাত ইয়াক নেক্ৰ’ফিলিয়া বুলি কোৱা হয়।
যুগ সলনি হৈছে, নতুন প্ৰযুক্তিৰ জগতখন উত্থান ঘটিছে, কিন্তু মানুহৰ মনৰ কালিমা এতিয়াও কমি অহা নাই। আজি যদি অলপ ভালকৈ দেখা যায় তেন্তে আমাৰ বৰ্তমানৰ সমাজত প্ৰিষ্টৰ দৰে আৰু বহু নিম্ন মনৰ মানুহ বিচাৰি পাব। তেওঁলোকৰ সংখ্যা সমাজত অধিক। বৰ্তমান ভাল মানুহৰ সংখ্যা যথেষ্ট কম। এই মুষ্টিমেয় ভাল মানুহখিনিয়ে নিস্বাৰ্থভাৱে আৰু এককভাৱে অসংখ্য বেয়াৰ বিৰুদ্ধে যুঁজি থকাৰ বাবেই মানৱ সমাজ এতিয়াও জীয়াই আছে। মনে মনে শপত খাইছিলো যে ভাল বেয়াৰ এই অসমান যুদ্ধত সদায় ভালৰ পক্ষত থাকিম। ভালৰ বাবে থিয় দিম, সকলো দি থাকিলেও ভাল কামত সহায় কৰিম। ঠিক যেনেকৈ সেই ৰাতি মাৰ্টিনিয়ে মোক সহায় কৰিছিল। তেওঁ মোক কি কৰিব লাগে বুজাই দিছিল। তাৰ পিছত ক’লৈ যাব? মই প্ৰিষ্টক এটা ঘোচা দিলোঁ। প্ৰিষ্টৰ হাতৰ পৰা আঙুঠিটো কাটি লোৱাৰ লগে লগে ছোৱালীবোৰৰ আত্মা মুক্ত হৈ গৈছিল। তাৰ পিছত মুক্ত আত্মাবোৰে একেলগে পাৰ হৈ গল। কিন্তু এজন বাকী ৰল। আঙুঠিৰ যাদুত তাই মোৰ লগে লগে থাকিবলৈ ধৰিলে। মাৰ্গাৰেট। এই আচৰিত আঙুঠিৰ নিৰ্মাতা।