.jpg "Daini Part 30 Assamese Noval Book 2023")
কটেজলৈ উভতি আহি যেতিয়া মই মনিকাক বিচাৰি নাপালোঁ মই অস্থিৰ হৈ পৰিলোঁ। প্ৰথমে দৌৰি গৈ গেষ্টৰুমটোলৈ গ’লোঁ য’ত মই তাইক থাকিবলৈ দিছিলো। তাত তাইক বিচাৰি নাপাই মই ডাইনিং ৰুম, ড্ৰয়িং ৰুম, বাহিৰৰ গেৰেজ, তলৰ বেছমেণ্টৰ সকলো ঠাই চালোঁ। কিন্তু নাপালোঁ। অৱশেষত লাইব্ৰেৰীলৈ যোৱাৰ কথা ভাবিলোঁ। লাইব্ৰেৰীৰ দুৱাৰখন খুলি দিওঁতে তাইক দেখা পালোঁ। মোৰ ফালে পিঠি দি টেবুলত এখন ডাঙৰ কিতাপ মেলি তাই বহি আছে। মই ওচৰলৈ গৈ তাইক মাতিলোঁ। কিন্তু তাই মৌন। আৰু অলপ আগবাঢ়ি গৈ তাইৰ কান্ধত হাত থৈ দিলোঁ। ওমা...! জ্বৰত জ্বলি আছে তাইৰ শৰীৰ। মোৰ পিনে তাই অদ্ভুত দৃষ্টিৰে চালে।
জ্বৰৰ তাপত ভোৰভোৰাই তাই কি কৈ আছে মই বুজিব পৰা নাই। মই তাইক দাঙি লৈ গ’লো অতিথিশালালৈ। অতিথিশালাত তাইক বিছনাখনত শুৱাই দিয়াৰ পিছত মই তাইৰ বাবে খোৱা বস্তু অলপ আনিবলৈ পাকঘৰলৈ গ’লোঁ। ফ্ৰীজৰ পৰা গাখীৰৰ বটল এটা উলিয়াই লোৱাৰ লগে লগে অতিথিশালাৰ পৰা মনিকা চিঞৰি উঠিল। গাখীৰখিনি লৈ মই লৰালৰিকৈ অতিথিশালালৈ দৌৰি গ’লোঁ। বিছনাত বহি তাই কান্দি আছে। ছোৱালীজনীৰ প্ৰতি মোৰ মায়া জাগিল। মই তাইৰ মূৰটো কোলাত লৈ জোৰকৈ সেই বটলৰ গাখীৰ অলপ খুৱাই দিলোঁ।
মোৰ কোনো সন্তান নাই। অদূৰ ভৱিষ্যতে হোৱাৰ সম্ভাৱনাও কম। কিন্তু তাইক গাখীৰ খুৱাবলৈ লওঁতে মোৰ নিজকে দক্ষ মাতৃৰ দৰে অনুভৱ হল। হেহেহেহেহে গাখীৰ খুওৱা শেষ হোৱাৰ লগে লগে মই তাইক পুনৰ বিছনাত শুৱাই দিলোঁ। ইয়াৰ পিছত তাইৰ সকলো কাপোৰ খুলি বাথৰুমৰ পৰা তিতা টাৱেল এখন লৈ তাইৰ গোটেই শৰীৰটো মচি দিলোঁ। তাইৰ শৰীৰটো বৰ আকৰ্ষণীয়। জীৱনৰ ইমানবোৰ ধুমুহাইও তাইৰ শৰীৰত ইমান প্ৰভাৱ পেলাব পৰা নাছিল। দেখাত তাইক দুটা সন্তানৰ মাতৃৰ দৰে নহয়। যেন কলেজত খোজ দিয়া আকৰ্ষণীয় এক গাভৰু ছোৱালী। কিমান যে পুৰুষৰ আকৰ্ষণ হৈ পৰিব তাই.....।
ধেৎ... এতিয়া এজনৰ শৰীৰক লৈ চিন্তা কৰাৰ সময় নহয়। সুস্থ হৈ উঠিলে মই তেওঁক সুধিম যে সপ্তাহত কিমান দিন জিমলৈ যায়। তেতিয়া ময়ো তাইৰ দৰে আৰম্ভ কৰিম। মোৰো এনে সৌষ্ঠব শৰীৰ হ’ব। তাইৰ শৰীৰটো বিছনা চাদৰেৰে ঢাকি দিলোঁ। শুই আছে তাই। এতিয়া কোঠাৰ পৰা ওলাই যোৱাটো ভাল। দুৱাৰৰ কাষলৈ গৈ শুই থকা মনিকাৰ পিনে এবাৰ উভতি চালোঁ। অ’ গড ......কি অবিশ্বাস্যভাৱে সুন্দৰ সৃষ্টি। বিশ্বাস কৰিব পৰা নাই, এই ছোৱালীজনীয়ে কেৱল নিসংগতাৰ পৰা মুক্তি পাবলৈ নিজৰ শৰীৰটো এজন পুৰুষক দিয়ে। এলেচৰ ডায়েৰীখন লিখাৰ কথা মনত পৰিল। “নিসংগতাই মোক আটাইতকৈ বেছি আঘাত দিয়ে। ক্ষুধা, চাবুক বা আন কোনো নিৰ্যাতন নহয়।” নিসংগতা সঁচাকৈয়ে এটা ভয়ংকৰ বস্তু।
বাৰু, মনিকা বহুসময় লাইব্ৰেৰীত আছিল। সি এলেচৰ ডায়েৰীখন পঢ়িছেনে? নে গোটেই দিনটো লাইব্ৰেৰীত কি কৰি আছিল? মই জানিব লাগিব।
অতিথিশালাৰ পৰা ওলাই চিধাই লাইব্ৰেৰীলৈ গ’লোঁ। লাইব্ৰেৰীত গৈ দেখিলোঁ এলেচৰ ডায়েৰীখন এতিয়াও আছে। কিন্তু ডেস্কত চামৰাৰে বান্ধি থোৱা কিতাপ এখন! কিতাপখনৰ কোনো শিৰোনাম নাই। কেৱল লেখকৰ নামহে আছে; মাৰ্গাৰেট। কিন্তু এই মাৰ্গাৰেট কোন? মনিকা কিয় পঢ়ি আছিল তেওঁৰ লিখা কিতাপখন? ইয়াত কি আছে এই কথা ভাবি থাকোঁতে কিতাপখনৰ খালী প্ৰথম পৃষ্ঠাটো ওলোটাই দিলোঁ। দ্বিতীয় পৃষ্ঠাত লেখিকাৰ এখন পেঞ্চিল স্কেচ্চ আছে।
স্কেচটো মোৰ বাবে বৰ চিনাকি যেন লাগিল। ক’ত দেখিলোঁ? ঠিক মনত পেলাব পৰা নাই। তৃতীয় পৃষ্ঠাত সূচীপত্ৰ। আদিম পোলিছ ভাষাত লিখা। সূচীপত্ৰ থকা বিষয়বোৰ অতি আচহুৱা। প্ৰথম অধ্যায়, নৰ বলি আৰু আত্মদহন। দ্বিতীয় অধ্যায়, আত্মাবাদ আৰু আত্মা বশীকৰণ। তৃতীয় অধ্যায়, মৃত্যু আৰু প্ৰত্যাবৰ্তন। চতুৰ্থ অধ্যায়, অবিনাশবাদ। পঞ্চম অধ্যায়.....
কিন্তু মই আৰু পঢ়িব নোৱাৰিলো.... মোৰ শোৱা কোঠাত এলাৰ্ম বাজি উঠিল। ৰাতিপুৱা ছয় বাজিছে। বেডৰুমলৈ গৈ ঘড়ীটো বন্ধ কৰি দিলোঁ।
তাৰ পিছত টাৱেল এখন লৈ গা ধুবলৈ বাথৰুমলৈ গলো। তাত মোৰ বাবে অপেক্ষা কৰি আছিল আন এটা বিষ্ময়কৰ কথাই। কালি অফিচলৈ যাওঁতে দেখিছিলো বাথৰুমৰ ভঙা আইনাখন। কিন্তু আজি দেখিছোঁ সেইখন আগৰ দৰেই ভাল হৈ আছে। ই নিজে নিজে কেনেকৈ ঠিক হৈ গল? নে মনিকাই কোনো মেকানিকক ফোন কৰি মাতি আনি ঠিক কৰিলে? দ্বিতীয়টো অধিক যুক্তিসংগত। যি নহওক, গা ধুই টাৱেলখন গাত মেৰিয়াই ওলাই আহিলো। উহহ। চুলিবোৰ সম্পূৰ্ণ জট লাগি গৈছে। কেইবাদিনো ধৰি মুৰ ফণিওৱা নাই। ড্ৰেছিং টেবুলৰ সন্মুখত ফণীখন লৈ বহি পৰিলো।
চুলিবোৰ ফণিয়াই থাকোঁতে সমুখৰ আইনাখনত চকু পৰিল। হে....! এয়া কি! আইনাত মই দেখিলোঁ মোৰ নাকৰ পৰা তেজৰ পাতল ধাৰা এটা বৈ আহিছে। লগে লগে মই মোৰ নাকটো চুই চালো। হেই...। কি তেজ হব... শেঙুনহে ওলাই আহিছে। ওৱাক....
বৰষুণত তিতাৰ ফলত ঠাণ্ডা ভিতৰত সোমাই চৰ্দি লাগিছে। বাথৰুমলৈ দৌৰি গৈ গৈ মুখখন ধুই ললো। তাৰ পিছত পাকঘৰলৈ গৈ ব্ৰেকফাষ্ট বনাবলৈ ধৰিলোঁ। কণী এটা ভাঙি অমলেট বনোৱাত ব্যস্ত হৈ থাকোঁতে মোৰ পিছফালে মনে মনে আহি মনিকাই মোক হঠাতে সাবটি ধৰিলে। তাই মোক আচৰিত কৰি তুলিলে।
মই শূন্যতে জপিয়াই উঠিলো। কিন্তু এনেদৰে ভয় খাই জপিয়াই দিয়াত মোৰ শৰীৰত মেৰিয়াই লোৱা টাৱেলখন খুলি পৰিল। সেইটো দেখি মণিকাই জোৰেৰে হাঁহিলে। উফ তাইক লৈ আৰু নোৱাৰি। কেতিয়াবা তাই কি যে নকৰে। কি লাজ্জাজনক। খৰধৰকৈ টাৱেলখন তুলি লৈ আকৌ মেৰিয়াই ল’লোঁ। মই লাজতে তেওঁৰ ফালে চাব পৰা নাছিলো। গতিকে মজিয়ালৈ চাই মই তাইক সুধিলোঁ, “মনিকা, কি হ’ল? আৰু কিয় পাকঘৰলৈ আহিলা? তুমি গা বেয়া হৈ আছে। তোমাৰ কোঠালৈ গৈ জিৰণি লোৱা।” হাঁহি এটা মাৰি তাই ক’লে, “তোমাৰ অবিহনে মই কেনেকৈ জিৰণি লম ডাৰ্লিং। যোৱা নিশা তুমি মোৰ কাপোৰ খুলি দিলা। গতিকে এতিয়া মই প্ৰতিশোধ ললো।”
মই বিনয়ী মাতেৰে ক’লোঁ, “চোৱা মনিকা। কালি তোমাৰ জ্বৰ বেছি হৈছিল, মই সেয়েহে গা মচি দিছিলো। ইয়াৰ আঁৰত মোৰ আন কোনো উদ্দেশ্য নাছিল।”
তাই নিমন্ত্ৰণৰ সুৰত ক’লে, “ তোমাৰ যেতিয়াই কাৰোবাৰ গা মচিবলৈ মন যাব, তেতিয়াই মোৰ ওচৰলৈ পোনে পোনে আহিবা। জ্বৰ হওক বা নাহওক মই সদায় তোমাৰ বাবে আছো।”
মই তাইৰ নিমন্ত্ৰণক আওকাণ কৰি ক’লোঁ, আহা মনিকা। ব্ৰেকফাষ্টৰ সময় হ’ল। অফিচ যোৱাত দেৰি হ’ব।”
এইবাৰ এষাৰো কথা নোকোৱাকৈ তাই মোৰ পিছে পিছে আহিল। ব্ৰেকফাষ্ট খাই থাকোঁতে তাইক সুধিলোঁ, “মনিকা, কালি কটেজত কি হ’ল?”
প্ৰত্যুত্তৰত তেওঁ খোৱা বস্তুবোৰ তেনেকৈ এৰি লগে লগে হাত ধুই উঠি গ’ল। কি আচৰিত! ভদ্ৰতা নামৰ শব্দটোক অৱজ্ঞা কৰি তেওঁ গেষ্ট ৰুমটোলৈ গ’ল। মই তাক ওভতাই মাতিবলৈ ধৰিলো। “মনিকা, মনিকা। ৰ’বা। নাযাবা। ব্ৰেকফাষ্ট আগতে শেষ কৰা।” কিন্তু তেওঁ পিছলৈ ঘূৰি নাচালে। মোৰ মনটো বেয়া লাগিল। হয়তো মই তাইক তেনেকৈ সুধিব নালাগিছিল।
এই ঘটনাৰ পিছত মোৰ পেটৰ ভোক মৰি গল। ব্ৰেকফাষ্ট আধাকৈ এৰি ময়ো উঠি আহিলোঁ। মোৰ কোঠালৈ উভতি আহি মই ড্ৰেচ পিন্ধি অফিচৰ বাবে সাজু হ’লোঁ। আজি খোজকাঢ়ি অফিচলৈ যাব লাগিব। কালি মোৰ গাড়ীখন অফিচত থৈ আহিলোঁ। গতিকে আজি অলপ সোনকালে ওলাই যাম। কোৱা বাহুল্য যে বাল্টিকত ডাঙৰ চহৰৰ দৰে টেক্সি ইমান সহজে উপলব্ধ নহয়। বাছ সেৱাও নগণ্য। ছাবমেট্ৰ’ৰ ব্যৱস্থাও নাই। কাৰণ ইয়াৰ জনসংখ্যা অতি সীমিত। আৰু প্ৰায় ১০০% মনুহৰে নিজা গাড়ী আছে।
কটেজৰ পৰা ওলাই আহোঁতে মই অতিথিশালাটোৰ সন্মুখত ৰৈ চিঞৰিলোঁ, “মনিকা ঐ মনিকা। আজি অফিচলৈ নোযোবা নেকি?”
কোনো সঁহাৰি নাই। সম্পূৰ্ণ নিস্তব্ধ। মই অতিথি কক্ষত প্ৰৱেশ কৰিলোঁ। অতিথিশালাত সোমাই চাওঁতে দেখিলো তাই চোন বিছনাত পৰি মনে মনে কান্দি আছে! হৃদয়খন ভাঙি গ’ল। ছোৱালীজনীৰ কি হ’ল? কালিলৈকে তাই কিমান সুখী আছিল। কিন্তু আজি কিয় কান্দিছে! এই ২৪ ঘণ্টাত কি হ’ল যিয়ে তাইক ইমান সলনি কৰিলে? মই একো বুজিব পৰা নাছিলো।
ওচৰলৈ গৈ তাইৰ পিঠিত হাত বুলাই দিলোঁ। মনিকা ডাৰ্লিং। মোৰ কোনো ব্যৱহাৰৰ ফলত যদি তুমি আঘাত পাইছা তেন্তে মোক ক্ষমা কৰি দিবা। কি হ’ল কোৱাচোন। প্ৰতিশ্ৰুতি দিছো আৰু কেতিয়াও এনে নকৰো।
আচলতে যোৱা নিশা যিহেতু তাইক মোৰ কোলাত লৈ গাখীৰ খুৱাইছিলো, তেতিয়াৰ পৰা কিয় জানো তাইক বৰ বিশেষ আপোন যেন অনুভৱ হৈছে। তাই হয়তো মোতকৈ বহুত ডাঙৰ। কিন্তু তথাপিও মই মোৰ সন্তানৰ দৰেই যেন লাগিবলৈ ধৰিছে। তাইৰ কান্দোন মই আৰু সহ্য কৰিব পৰা নাই। সঁচাকৈয়ে বৰ বেয়া লাগিল।
হঠাৎ সুবোধ ছোৱালীৰ দৰে উঠি তাই কাপোৰ সলনি কৰিবলৈ ধৰিলে। মোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিয়াকৈ তাই ব্যস্ত মাতেৰে ক’লে, “চৰি.. তোমাৰ অফিচলৈ যোৱাৰ বাবে পলম হৈছে। চিন্তা নকৰিবা। মই সোনকালে ৰেডি হৈ আছো। মই তাইক চাই হাঁহি এটা মাৰি মনতে ক’লোঁ, “এয়েতো লক্ষ্মী .... মোৰো ছোৱালী.”
তাইৰ কপোৰ সলনি কৰা হোৱাৰ পিছত আমি দুয়ো একেলগে অভিশপ্ত কটেজটোৰ পৰা ওলাই আহিব ললো। কটেজৰ পৰা ওলাই যোৱাৰ পথৰ কাষতে আছে কুৱাটো। সেইটোৰ ওচৰ পোৱাতেই তাৰ ওচৰলৈ আহি মনিকাই তাৰ কাষত বহি পৰি তে জ বমি কৰিলে! মই তাইক লৈ কুৱাটোৰ পৰা আঁতৰি যাব বিচাৰিছিলো যদিও মনিকা থিয় হৈ থাকিব নোৱাৰিলে। গতিকে আমি কুঁৱাৰ কাষতে, ৰাস্তাত বহিবলৈ বাধ্য হৈ পৰিলো। হঠাতে মনিকাই কুৱাটোলৈ আঙুলিয়াই ক’লে, “তাৰ পৰাই কোনোবাই মোৰ নাম কাঢ়ি মাতি আছে।”
কিন্তু মইতো একো শুনি পোৱা নাই। হয়তো তাইৰ ভ্ৰম হৈছে বা এলেচৰ এয়া কু কীৰ্তি। কিন্তু এলেচে কিয় মনিকাৰ পিছত লাগিব যাব? তাইৰ অনুৰোধ মতে মই আঙুঠিটো লৈ আহিছো। এতিয়া তাইৰ আত্মাও আন ছোৱালীৰ দৰে গুচি যোৱাৰ কথা। নে আঙুঠিৰ ভিতৰতেই থাকিব বিচাৰে নেকি? নে মোৰ লগত আঙুঠিটোৰ লগত ঘুৰা ফুৰা কৰি আছে! সেইদিনা star ৰ অফিচত এলেচে জবানবন্দী দিছিল নেকি?