Daisy Depoorter, vier jaar geleden nog Belgisch kampioen tijdrijden bij de junioren, was vorig jaar deze tijd met haar team CyclelivePlus-Zannatta in Duitsland. Tijdens een trainingstocht liep het grondig fout. Ze werd aangereden door een vrachtwagen en kwam zwaar ten val. Met dramatische gevolgen.

Daisy liep breuken op aan beide schouders, beide schouderbladen, het sleutelbeen, het borstbeen, de borstwervels, aan twee lendenwervels, het bekken, aan het schaambeen, aan de heup en aan het staartbeen. Daarnaast had ze een barst in de knie, liep ze een dubbele klaplong op en had ze bloed in een long.

Gisteren was het precies een jaar geleden dat het ongeval plaatsvond. Sindsdien heeft ze een lange en moedige weg afgelegd. ‘Ik werkte fulltime en spendeerde al mijn tijd op de fiets. Ik genoot van alles rondom mij. Maar plots zag mijn leven er anders uit. Ik werd een mooie zomer ontnomen’, zegt Daisy.

De Oostendse werd met een helikopter naar het ziekenhuis overgebracht. Meteen was duidelijk dat haar een lange revalidatie te wachten stond. ‘Ik heb de eerste drie dagen meteen gevoeld hoe hard ik moest vechten. Hoe mijn lichaam uitgeput raakte. Welke hel ik moest doorstaan. Ik kon niet steunen op armen of benen. Ik kon mijn hoofd niet optillen. Ik kon mijn voeten niet optillen, zelfs mijn been niet plooien. Ik herinner mij nog het gekrijs van de pijn door het ziekenhuis. Ik werd alles afgenomen en werd volledig afhankelijk van verpleegkundigen’, vertelt Daisy.

Een jaar later herinnert ze nog alle pijn. En elke stap die ze zette in het herstel. ‘Ik herbeleef nu elke dag wat ik allemaal doorstond. Hoe ik dag per dag mijn lichaam voelde aansterken. Hoeveel geduld je moest hebben. Hoe ik terugkeerde’, zegt Daisy.

De wielrenster leerde na zes weken opnieuw stappen. De revalidatie duurde uiteindelijk zes maanden. ‘Ik ben mijn familie, dokters, verpleegsters, kinesistes, vrienden, collega’s en teamgenoten dankbaar wat ze voor mij hebben gedaan. Ik koester ze diep in mijn hart en vergeet al hun steun nooit. Ik heb nu een mooie zomer in te halen. Ik geniet nu meer van alles. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik alles opnieuw kan doen. Veel mensen staan niet stil bij hoe snel het voorbij kan zijn. Hoe het leven is zonder maar iets te kunnen. Hoe het leven in een rolstoel is. Hoe het is om hard terug te moeten vechten. Ik koester mijn bewaarengel hierboven’, zegt Daisy.

Vandaag werkt en sport ze opnieuw. Maar niet in competitie. ‘Ik fiets nu voor het plezier.’