Er is geen BN'er te vinden die bereid is naar een ebolaland te reizen

Een grote inzamelingsactie tegen ebola wordt op televisie steeds minder waarschijnlijk, hebben de gezamenlijke hulporganisaties laten weten. Het zou mooi zijn als dat het gevolg was van voortschrijdend inzicht: het beeld van smekende BN'ers is niet meer om aan te zien.

Helaas: de bittere werkelijkheid is dat de hulporganisaties dolgraag willen, maar er is geen BN'er te vinden die bereid is naar een ebolaland te reizen om daar onze tranen en geeflust op te wekken. Bang voor besmetting - BN'ers zijn soms net mensen.

Er is te weinig 'pakkend' beeld uit de getroffen landen, maar erger: 'Als er dan ook geen bekende mensen op locatie willen staan, krijg je de avond niet makkelijk vol', zei woordvoerster Barbara Bosma in NRC Handelsblad.

Dat er niet voldoende beeld zou zijn, werd deze dagen al weersproken op tv: in Dit is de dag - reportage (EO) reisde verslaggever Koen van Groesen voor een uitstekende reportage de Nederlandse ebola-arts Erdi Huizenga achterna naar Sierra Leone, het meest getroffen land. In het NOS-Journaal volgde Kees Broere de aankomst van 'onze' Karel Doorman, vol hulpgoederen. Maar ja: geen Chantal Janzen.

Geen cent waard.

Woensdagavond stonden BN'ers te dringen. Ze stonden weer eens op tegen kanker. Guus Meeuwis, John Williams, Ruben Nicolai, Gordon, Jim en nog een hele hoop die het ook niet eens zijn met kanker - de bekende stoet volgelingen in de hoogmis van de bijgeloofsbeleving. Opstaan, zes maal een berg op fietsen: het zijn inmiddels jaarlijkse riten die met zang en dans en eindeloos herhaalde mantra's ('Sta op, en bel nú!') worden beleden rond het altaar van televisie.

De eerste keer, vier jaar geleden, beloofde Ruben Nicolai 'een historische avond waarvan we aan het einde zeggen: vanavond begint het einde van kanker.'

Een jaar later zei Angela Groothuizen: 'Met elkaar kunnen wij ervoor zorgen dat niemand meer hoeft te sterven aan kanker.'

Het heeft nog niet erg geholpen.

Nooit de kijker van zijn dromen afhelpen, zeker niet als je hem zelf in slaap hebt gebracht, luidt les 1 van chari-tv. En dus deden Frits Sissing, Lucille Werner en AVRO-TROS het woensdag gewoon wéér. Het festival der valse beloften. Lucille Werner: 'Schrijf samen met ons geschiedenis, door nu op te staan tegen kanker.'

Haar eigen jongste geschiedenis had 24 uur geduurd; die had ze net als Sissing doorgebracht in een telefooncel. Om duistere redenen had dat al zo'n drieduizend donateurs voor KWF Kankerbestrijding opgeleverd - nog iets heel anders dan dat vanavond kanker de wereld uit was geholpen.

Op de trap van het Nieuwe Luxor Theater vertelde Lucille Werner heel spontaan hoe ze - écht, net - een zoon aan de lijn had gehad wiens vader vijf uur eerder overleden was. Frits: 'Dat soort verhalen krijgen we nog meer vanavond.' Hij had er zin in.

Het werd kortom een benefietje as usual. Mierzoete piano's, ingehouden snikken, opgetogenheid over de fan-tas-ti-sche resultaten. Er werd 'ongelooflijk gebeld'. Symptomen van een virus waarvoor de gemiddelde tv-kijker allang immuun is geworden.

'Heel Nederland staat op tegen kanker', loog Sissing maar weer eens. Zijn feestje met die bonte tranenparade bracht intussen een heel andere ziek verschijnsel aan het licht. BN'ers die onbedoeld onderstreepten: op tv kan ebola de tyfus krijgen. Eigen ziekte eerst.