Beste 'powers that be', we zijn het beu

Beste politici van meerderheid en oppositie,

Beste vakbondsleiders,

Beste Voka-, Unizo- en VBO-bobo's,

Beste 'powers that be',

We zijn het beu. Ik ben het beu. En het moet eruit. Krant en journaal worden steeds meer een beproeving. Het trieste schouwspel dat jullie nu al maanden ten beste geven, is om bij te huilen. En ik heb het gevoel dat er steeds meer mensen met hetzelfde gevoel rondlopen.

Mensen die best wel begrijpen dat tijden veranderen en dat we de tering naar de nering moeten zetten.

Mensen die gerust bereid zijn wat langer te werken, tot 67 als het moet, maar het zou al mooi zijn mochten we mensen tot hun 65ste aan de slag kunnen houden.

Mensen die dan wel niet begrijpen (en ik neem dit voorbeeld omdat het het meest flagrante is) waarom parlementsleden voor zichzelf een regime uitgedokterd hebben dat zo gunstig is, dat het alle schaamte voorbij is. En er maar niet in slagen om dat één-twee-drie recht te zetten. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Arbeiders, bedienden en zelfstandigen hebben recht op een volwaardig pensioen na 45 jaar werken? Dan is 4 jaar in het parlement gelijk aan 4/45sten van een parlementair pensioen. Klaar als een klontje lijkt me. Parlementslid is een onzeker beroep? Zo zijn er nog.

Mensen die niet begrijpen waarom vakbonden privileges blijven verdedigen die je met een greintje gezond verstand toch niet uitgelegd of gerechtvaardigd krijgt?

Mensen die evenmin vatten waarom multinationals fiscale gunstregimes op een presenteerblaadje opgediend krijgen en dan nog blijven zeuren over loonhandicaps en te hoge loonkosten.

Mensen die bereid zijn belastingen te betalen, offers te brengen, een tandje bij te steken, de handen uit de mouwen te steken, op voorwaarde dat de mensen die het mandaat gekregen hebben om met die middelen, offers en inspanningen iets te doen, dat allemaal niet verkwanselen aan kinderachtige spelletjes. "Ja, je voorstel is prima, maar we gaan het niet goedkeuren want het komt niet van ons." "Nee, we gaan niet terug aan de slag, want we hebben het onmogelijke gevraagd en we hebben alleen het mogelijke gekregen."

Mensen die afstand nemen van de symbolische ophanging van premier Michel.

Mensen die niét achter de uitspraak staan dat stakers terroristen zijn.

En zo kunnen we wel even doorgaan.

Het is toch vreemd dat alles wat we onze kinderen leren - delen, naar elkaar luisteren, opkomen voor wie niet voor zichzelf kan opkomen, voor niets gaat de zon op - als bij toverslag verdwijnt zodra je verkozen wordt om een groep mensen te vertegenwoordigen (in het parlement, op de werkvloer, in de businessclubs). Vanaf dan wordt het 'dat is van mij en ik wil meer', 'al wat je zegt, ben je zelf', 'ik wil alles en ik wil het nu en het mag mij niets kosten'.

Het erge is dat ik altijd gepassioneerd ben geweest door politiek. Ik vond het heerlijk debatten te volgen, van gedacht te veranderen door de spitse argumenten van A of B. Vandaag rest enkel afkeer. De volgende stap is onverschilligheid.

Dat komt ervan als je het gevoel hebt dat niemand - geen politieke partij links of rechts, geen vakbond, geen werkgeversorganisatie - je nog vertegenwoordigt. En ik vrees dat we met veel zijn. Alleen is er niemand meer om ons te vertegenwoordigen.

Lees het antwoord

Enkele kopstukken schrijven terug aan François Cauliez: "En nu aan tafel!"