De schreeuw om erkenning – deel 3
Geplaatst op 29 november, 2010
Het derde deel over de schreeuw om cultuur: hoe zit het met de behoeften van de beslissers?
De beslissers, de politici, hebben natuurlijk ook allerlei behoeften. Dezelfde menselijke behoeften als jou en mij, dezelfde behoeften als die 20.000 deelnemers aan die manifestatie in Amsterdam. Alleen vervullen zij hun behoeften misschien op andere manieren, hebben zij andere strategieën.
Behalve dat politici menselijke behoeften hebben, maken ze ook deel uit van een organisatie en die organisaties hebben ook behoeften:
- Identity
- Life-Affirming Purpose
- Direction
- Structure
- Energy
- Expression
In de nieuwsbrief NVC Quick Connect (July 2008) schreef Marie Miyashiro-Collins hierover:
‘Bridging the human and organizational needs can lead to organizations that are more alive and in alignment with the universal life energy in all of us and the world around us.’
Een mooi voorbeeld van iemand die z’n best deed om hieraan te werken was een projectmanager die ik een paar jaar geleden interviewde. Hij gaf leiding een aan groot bouwproject en maakte daarbij gebruik van het gedachtegoed van geweldloze communicatie. Één van de bijzondere dingen die hij deed, was veel, heel veel erkenning geven voor de zorgen die leefden bij allerlei partijen. Sommige zorgen werden daarmee weggenomen, anderen niet. Sommige zorgen waren onoplosbaar maar dat sprak hij dan ook expliciet uit en gaf dan erkenning voor wat het betekende dat die zorg bleef bestaan.
Wat hij deed kunnen politici ook. In plaats van kunst en cultuur een linkse hobby noemen, erkenning geven voor wat kunst en cultuur voor veel mensen betekent. Niet oordelen maar afstemmen op de behoeften.
Zodra de communicatie zich verplaatst van de inhoud (de bezuinigingen) naar het proces (Geweldloze Communicatie wordt ook wel een op behoeften gebaseerd proces genoemd voor interpersoonlijke verbinding), kan gewerkt worden aan een win-win situatie waarin ruimte is voor de vervulling van ieders behoeften. De aanname waarmee dit proces werkt, is dat als er op procesniveau verbinding is, de oplossing op inhoudsniveau vanzelf komt.
Communiceren is een kunst. Dat er op kunst wordt bezuinigd wil niet zeggen dat er op communicatie bezuinigd moet worden. Juist niet.
Lees ook:
Bewaard onder Actualiteit, Communicatie
Tags: behoeften, geweldloze communicatie, oordelen
Reacties
10 Reacties to “De schreeuw om erkenning – deel 3”
Laat je reactie achter!
Mensen die kunst en cultuur een linkse hobby noemen moeten we negeren. Geheel aan hun lot over gelaten zullen ze het ei van het leven moeten zien te vinden.
De naakte waarheid.
Zoals ik het zie werkt het gebruik van oordelen als ‘linkse hobby’ ook nog eens als een boemerang @Marco want meteen duiken er voorbeelden van zogenaamde rechtse hobby’s op. ‘De naakte waarheid’, auw wat zal dat pijn doen.
Ik denk dat een groot deel van het politieke probleem is, is dat politici eigenlijk slecht communiceren. Ze zijn er constant mee bezig met die communicatie maar de achterliggende gedachte is het scoren van stemmen. Ook buiten verkiezingstijd lijkt dit het geval in Den Haag. Men blaat dus wat ze denken dat hun achterban wil/wat stemmen zal opleveren. Als het opportuun is om te zeggen dat cultuur een linkse hobby is, dan doen ze dat. Het is ook een makkelijk te verdedigen bezuiniging naar de achterban toe. Net als het zwartmaken van bepaalde bevolkingsgroepen dat is. Het is simpele retoriek, waar mijns inziens vooral de behoefte om te scoren een motief is.
Wat je schrijft @Michael doet me denken aan een gesprek dat ik laatst met iemand had. We vroegen ons af of we zonder politiek zouden kunnen. Zonder moment van twijfel zeiden we allebei tegelijk ja. Wat er laatst via Twitter gebeurde (spontane hulp via #lift, zonder leiding, zonder management) toen het treinverkeer van en naar Utrecht CS totaal stil lag, is een vingeroefening voor wat we met z’n allen straks gaan doen: de parlementaire politiek vervangen.
Wezenlijk communiceren vraagt om kwetsbaarheid en dat is op dit moment niet bepaald een eigenschap waar politici stemmen mee winnen.
en twee handen zijn beter dan kiezen voor links of rechts 🙂
Die onthou ik @Marco, gave quote.
[…] Dit blogartikel was vermeld op Twitter door Peter de Kock, Bas Dreef. Bas Dreef heeft gezegd: RT @peterdekock: De derde schreeuw om erkenning (blogpost) http://tinyurl.com/35wkjgk […]
@Peter: Dat zijn inderdaad mooie voorbeelden, hoe mensen social media letterlijk nemen en er iets sociaals mee doen. Ik denk dat we de politieke werkelijkheid wel een stuk simpeler kunnen maken: minder partijen, minder aandacht voor het gekonkel in Den Haag.
Yeah, precies @Michael. Heb je het boek Easycratie toevallig al gelezen van Martijn Aslander en Erwin Witteveen? Dat sluit hier mooi op aan. Als je het boek nog niet hebt kun je het hier gratis downloaden (pdf): http://lifehacking.nl/wp-content/uploads/Ebook-Easycratie.pdf
@Peter de Kock: Heb het boek nog niet gelezen. Bedankt voor de link. Zal wel even moeten wachten tot mijn langverwachte kerstvakantie 🙂