គិតចាប់ពីឆ្នាំ២០១៨ រហូតដល់ឆ្នាំ២០២៣ ក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា បានសហការជាមួយភាគីពាក់ព័ន្ធអន្តរាគមន៍ជួយដល់កុមារធ្វើចំណាកស្រុកតាមឪពុកម្ដាយសរុបចំនួន ៤៣ ៩៥២នាក់ ដើម្បីទទួលបានការអប់រំនៅក្នុងមណ្ឌលរបស់អង្គការ និងគ្រឹះស្ថានសិក្សាសាធារណៈ។
ក្នុងរបាយការណ៍សមិទ្ធផលសំខាន់ៗក្នុងរយៈពេល១០ឆ្នាំ របស់ក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា បានឱ្យដឹងថា ក្នុងចំណោមកុមារធ្វើចំណាកស្រុកតាមឪពុកម្ដាយចំនួន ៤៣ ៩៥២នាក់ គឺមានស្រី ១៨,៤៦១នាក់ ដែលទទួលបានការអប់រំនៅក្នុងមណ្ឌលអប់រំរបស់អង្គការ និងបានធ្វើសមាហរណកម្មចូលក្នុងគ្រឹះស្ថានសិក្សាសាធារណៈនៅតាមបណ្ដារាជធានី ខេត្ត ចំនួន៦។
លោកស្រី ឃួន វិច្ឆិកា អ្នកនាំពាក្យក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា បានឱ្យដឹងថា កុមារដែលទទួលបានការអប់រំនៅក្នុងមណ្ឌលរបស់អង្គការ និងធ្វើសមាហរណកម្មនៅតាមគ្រឹះស្ថានសិក្សាសាធារណៈ គឺមានខេត្តគោលដៅដូចជា ខេត្តកោះកុង បន្ទាយមានជ័យ ព្រៃវែង សៀមរាប ព្រះសីហនុ និងរាជធានីភ្នំពេញ។
លោកស្រីបន្ថែមថា កុមារទាំងនោះទទួលបានសម្ភារៈសិក្សា សម្លៀកបំពាក់ មធ្យោបាយធ្វើដំណើរទៅសាលារៀន និងទទួលបានអាហារ។
លោកស្រីបន្តថា កុមារខាងលើនេះ ក៏ទទួលបានការគាំទ្រពិគ្រោះពិភាក្សាផ្លូវចិត្ត សម្ភារៈអនាម័យ ទីជម្រក ការស្តារនីតិសម្បទា និងការសិក្សាជំនាញសម្រាប់មុខរបរ។
លោកស្រី ឃួន វិច្ឆិកា បញ្ជាក់ថា ចំពោះក្រុមគ្រួសាររបស់កុមារទាំងនោះ ក៏ទទួលបានការគាំទ្រដូចជាការផ្តល់ដើមទុនសម្រាប់ប្រកបរបរទទួលទាន ការសិក្សាអំពីគំនិតអាជីវកម្ម ការប្រឹក្សាផ្លូវចិត្ត និងស្វែងរកការងារធ្វើជាដើម។
លោកស្រី មាស សាអ៊ីម ប្រធានផ្នែកសិទ្ធិមនុស្ស និងកុមារនៃសមាគមអាដហុក ប្រាប់ខ្មែរថាមស៍ កាលពីម្សិលមិញថា ចំនួនកុមារដែលទទួលបានការអប់រំខាងលើនេះ គឺជាចំនួនតិចតួចបំផុត ព្រោះនៅមានកុមារជាច្រើនទៀត ដែលចំណាកស្រុកតាមឪពុកម្ដាយ ប៉ុន្តែពួកគេពុំទទួលបានសេវាអប់រំនៅឡើយ។
លោកស្រីបន្ថែមថា រដ្ឋាភិបាល ក្រសួងអប់រំ និងភាគីពាក់ព័ន្ធគួរពង្រីកសេវាគាំពារកុមារចំណាកស្រុមតាមឪពុកម្ដាយឱ្យបានចូលរៀនបន្ថែមទៀត ព្រោះបច្ចុប្បន្នមានត្រឹមតែ ៦ខេត្ត គឺជាចំនួនតិចតួចដែលត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ពង្រីកទៅកាន់ខេត្តដែលសម្បូរប្រជាពលរដ្ឋចំណាកស្រុក ដើម្បីបម្រើការងារនៅទីនោះ។
លោកស្រីបន្តថា ចំពោះកុមារដែលក្រសួង និងភាគីពាក់ព័ន្ធគាំទ្រឱ្យចូលរៀននៅមណ្ឌលអប់រំរបស់អង្គការ និងគ្រឹះស្ថានសិក្សាសាធារណៈ គួរតែមានគោលនយោបាយរៀនបំប៉នបន្ថែម ព្រោះភាគច្រើនកុមារបែបនេះលទ្ធផលសិក្សារបស់ពួកគេមិនសូវល្អប្រសើរនោះទេ ដោយសារត្រូវផ្លាស់ប្ដូរពីខេត្តមួយទៅខេត្តមួយ ឬផ្លាស់ប្ដូរពីខេត្ត ទៅកាន់ជាយដែនតាមឪពុកម្ដាយក្នុងរយៈពេលខ្លី ដូច្នេះការសិក្សារបស់ពួកគេតែងនៅមានកម្រិតខុសពីកុមារដែលមានទីលំនៅអចិន្ត្រៃយ៍។
លោកស្រី មាស សាអុីម បញ្ជាក់ថា ចំពោះកុមារខាងលើនេះ ភាគច្រើនតែងប្រឈមទៅនឹងការរើសអើងនៅក្នុងសហគមន៍ និងក្នុងសាលារៀនពាក់ព័ន្ធនឹង លាបពណ៌ សើចចំអក ប្រើប្រាស់ពាក្យសម្ដីមិនសមរម្យ និងរងការមើលងាយពីមិត្តភក្ដិនៅជុំវិញ លោកគ្រូ អ្នកគ្រូ ដែលមិនទាន់យល់ពីកិច្ចគាំពារកុមារ។
ប្រធានផ្នែកសិទ្ធិមនុស្ស និងកុមារ បន្ថែមថា ក្រសួង និងភាគីពាក់ព័ន្ធគួរចុះធ្វើស្ថិតិកុមារចំណាកស្រុកតាមឪពុកម្ដាយដូចជា តាមរោងចក្រ សហគ្រាស ក្រុមហ៊ុន ដែលស្ថិតក្នុងតំបន់ដែលមានកម្មករធ្វើការច្រើន ជាពិសេសនាយកសាលា ឬរដ្ឋបាលសាលារៀន គួរមានស្ថិតិច្បាស់លាស់ថា តើមានសិស្សមកតាមគ្រួសារចំណាកស្រុកប៉ុន្មានភាគរយ នៃចំនួនសិស្សសរុប ដើម្បីមានយុទ្ធសាស្ត្រឆ្លើយតបតាមតម្រូវការនានា។
លោកស្រីបញ្ជាក់ថា៖ «យើងតែងនិយាយកុមារជាទំពាំងស្នងឫស្សី បើទំពាំងគ្មានគុណភាព តើយើងគិតថាការអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិនៅថ្ងៃក្រោយទៀតនឹងប៉ះពាល់កម្រិតណា? ព្រោះសង្គមត្រូវការពួកគាត់ចូលរួមអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិ ប៉ុន្តែបើក្នុងចំណោមកុមារ១០នាក់ គឺមានកុមារដែលត្រូវចំណាកស្រុកតាមឪពុកម្ដាយយ៉ាងហោចចំនួន៣នាក់ ដូច្នេះនៅសល់៧នាក់ ដែលទទួលបានការអប់រំ»។
លោកស្រីបន្ថែមថា បើធនធានមនុស្សនៅសល់តិចតួច នោះកម្លាំងនៃការអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិនឹងថមថយ ហើយប៉ះពាល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់សង្គមដូចជា បញ្ហាសេពគ្រឿងញៀន ក្មេងទំនើង ចោរកម្ម និងលួចជាដើម។
របាយការណ៍របស់ក្រសួងអប់រំ បញ្ជាក់ថា ក្រសួងនឹងរៀបចំសេចក្តីណែនាំប្រតិបត្តិស្តីពីការគាំទ្រដល់កុមារធ្វើចំណាកស្រុកតាមឪពុកម្តាយ ដើម្បីធានាឱ្យកុមារទាំងនោះទទួលបានឱកាសសិក្សាប្រកបដោយគុណភាព បរិយាបន្ន និងមានលទ្ធភាពទទួលបានការសិក្សាពេញមួយជីវិត៕